Oft ratast kjöftugum satt á munn

Leiðarar DV eru stundum óvægnir. Í dag fjallar Reynir Traustason um það sem hann kallar mávahlátur sjálfstæðismanna á laugardaginn var.

Hvernig sem á málið er litið hefur ræða sú, sem aldraður stjórnmálamaður flutti á landsfundi Sjálfstæðisflokksins, skaðað flokkinn meira en margur hyggur. Viðbrögð áheyrendanna lýstu betur en orð fá lýst firringu þeirra sem virtust skemmta sér einna best. Reynir Traustason kallar það mávahlátur og byggir vafalaust á því að einhverjir innan Sjálfstæðisflokksins hyggist gleypa hræið af því sem eftir lifir af velsældinni. Ég ætla þeim ekki svo illt. Hins vegar virðist mér iðrunin lítil. Eða er e.t.v. skýringin sú að beiskjan brjótist fram í hlátri að þeim sem hafa staðið sig betur en flokkurin sjálfur?

Eitt er víst. Dómar sögunnar um síðustu ríkisstjórn verða verkleysi þegar mest reið á og úrræðaleysi. Andstæðan er núverandi ríkisstjórn, mikilvirk og að mörgu leyti velvirk. Athafnasemi núverandi stjórnarflokka svíður sjálfstæðismönnum og þess vegna hlæja þeir. Þetta er fremur sorgarhlátur.

Óbótamaðurinn og heiðursmennirnir

Í gær flutti maður nokkur, sem var eitt sinn stjórnmálamaður, ræðu á fundi flokksins síns. Fjallaði hann þar um félaga sína sem hann úthúðaði og sjálfan sig sem hann líkti við Jesúm krist. Sitthvað sagði hann fleira.

Það vakti athygli að hann kaus einungis að fjalla um síðustu ár sín sem framkvæmdastjóra opinbers fyrirtækis og þá staðreynd að lögum var breytt til þess að koma honum úr embætti, eins og hann taldi. Greindi hann frá því að Jesús hefði verið krossfestur og hafður á milli tveggja óbótamanna.

Sjálfur taldi hann sig hafa verið krossfestan á milli tveggja heiðursmanna.

Hefði nú þessi aldni stjórnmálamaður, sem er skáldmæltur eins og nafni hans, sálmaskáld í Biblíunni, hefði hann fremur átt að sækja líkinguna til Lúsífers (ljósberans) sem Guð rak úr Himnaríki. Þar með hefði hann ef til vill komist að kjarna málsins. Þá hefði núverandi forsætisráðherra verið Guð. En sem kunnugt er hefur Lúsífer dregið marga niður í svaðið með sér.

Ef leitað er á Gúgglinu að orðinu Lúsífer kemur upp athyglisverð bloggsíða sem lýsir eðli hans. Þar er m.a. minnst á kænsku, lævísi og jafnvel hefnigirni. En hætt er við að hefndin snúist gegn þeim sem efnir til hennar eins og sendingum galdramana var snúið gegn þeim sjálfum.

Hvað er vinátta fjármálastofnana?

Halldór Þorsteinsson, góðvinur minn og velgjörðamaður til margra ára, birtir skorinorða grein í Morgunblaðinu í dag þar sem hann veltir fyrir sér vinarhugtakinu þegar fjármálastofnanir landsins eiga í hlut. Sé ég ástæðu til að birta hana hér.

EKKI ber á öðru en íslenskir bankar hafi æði frumstæða og þversagnarkennda hugmynd um vináttu eftir framkomu þeirra að dæma við það fólk sem við þá skiptir. Vinur er sá sem í raun reynist, stendur einhvers staðar. Að mínu viti væri með öllu óhugsandi að hafa slík orð um þessar merkilegu fjármálastofnanir okkar. Getur það t.a.m. með nokkru mögulegu móti flokkast undir vinahót af hálfu Glitnisliðsins að skerða stöðugt innistæður manna í Sjóði einum og reyndar ekki aðeins skerða þær heldur líka frysta um ótiltekinn tíma?

Var það ekki sömuleiðis dáfallegt vinarbragð af Stoðum og það víst með Jón Ásgeir Jóhannesson í fararbroddi að láta greipar sópa um alla vextina af innistæðum okkar viðskiptavinanna í Sjóði níu? Í augum hans og bankamanna á borð við Bjarna „Fjármagnsson“, afsakið ég meinti Ármannsson, liggjum við svo vel við höggi við þessir auðféflettanlegu hrekkleysingjar, alveg tilvaldir til brúks fyrir eigendur bankans þegar mikið liggur á. En nú er mér alveg nóg boðið og set ég því hnefann beint í borðið og heimta mína áunnu vexti til baka frá þessum síðbrengluðu rummungum.

Áður en ég slæ botninn í þennan stutta pistil leikur mér forvitni á að fá að vita hver var eiginlega hlutur Illuga Gunnarssonar í Sjóði níu. Var honum ætlað þar það stóra hlutverk að vera einskonar guðfaðir sjóðsins eða skrautfjöður, nema vera skyldi hvort tveggja í senn? Þáði hann stórrausnarlega þóknun fyrir það eitt að láta gjörsamlega undir höfuð leggjast að fylgjast grannt með fjárfestingum sjóðsins? Lagði fjöldi títtnefndra viðskiptavina fé sitt í Sjóð níu fyrir hans orð og undirmanna hans, þ.e. þjónustufulltrúanna?

Það er áreiðanlega ekki ofmælt að þessi fyrrverandi aðstoðarmaður fyrrverandi forsætisráðherra vors, Davíðs Oddssonar, hafi ekki staðið í stykkinu, heldur líka leikið illa af sér með aðgerðaleysinu einu saman. Eftir þennan herfilega afleik eða réttar sagt fingurbrjót finnst mér flest benda til þess að hann eigi sér ekki miklar framavonir á hverfulu skákborði íslenskra stjórnmála. Við viljum geta borið fullt traust til þeirra þingmanna sem við kjósum.

Að lokum þetta. Það er raunalegt til þess að vita hversu margir þingmenn hér á landi eru rúnir öllu trausti almennings.

Höfundur er skólastjóri Málaskóla Halldórs.

Að vera vitur eftirá

Tvennt eiga þau Geir Haarde og Ingibjörg Sólrún Gísladóttir sameiginlegt:

Þau hverfa bæði af vettvangi stjórnmálanna með óvæntum hætti.

Þau hafa bæði beðist afsökunar á flokksþingum - ekki á meðan þau sátu í ríkisstjórn - heldur þegar þau hvera af vettvangi og vita að þau þurfa ekki að axla neina ábyrgð á því sem miður fór.

Vissulega binda margir miklar vonir við að loksins verði til meirihlutastjórn eftir kosningar sem aðhyllist jöfnuð þegnanna en ekki forréttindasamfélag sumra. Stóru flokkarnir hefðu að vísu þurft að taka betur til í eigin ranni fyrir kosningar því að spillingarkeimur er af sumumforystumönnunum. Talið er að hvorugur þeirra, sem bítast um formannssætið í Sjálfstæðisflokknum, séu algerlega lausir við að hafa tekið þátt í hrunadansinum. Einnig hafa sumir væntanlegir þingmenn flokksins ýmislegt á samviskunni sem tengist jafnvel erlendum fjárglæfra mönnum. Það verður því áreiðanlega sótt hart að sjálfstæðismönnum í aðdraganda kosninganna.

Svo hljóta Sunnlendingar að velta fyrir sér hvers efsti maður á lista Samfylkingarinnar á Suðurlandi sé verður eftir að hafa sofið á viðskiptavaktinni.

Samfylkingin verði áfram í forustu ríkisstjórnar

Fyrsti leiðsöguhundurinn á Alþingi

Það er vafalítið ýmsum söknuður í huga þegar Geir Haarde kveður sem þingmaður. Fylgja honum góðar óskir.

Það er gleðilegt að fyrsti leiðsöguhundurinn skuli tekinn til starfa á Alþingi. Nú ættu þingmenn að sameinast um að lögfesta samninginn um málefni fatlaðra sem undirritaður var fyrir tveimur árum. Þennan samning þarf að lögfesta hið fyrsta til þess að rétta hlut fatlaðs fólks í samfélaginu. Síðan þarf að endurskoða lögin um málefni fatlaðra og sjá til þess að þau verði virt með því að lögfesta viðurlög við brotum á þeim.

Löggjafinn hefur iðulega brotið á fötluðu fólki með lögum og frumvörpum þar sem gengið er þvert gegn hagsmunum fatlaðs fólks. Stafar það sjálfsagt af vanþekkingu og áhugaleysi. Nú síðast var það gert þegar frumvarp til laga um persónukjör var lagt fram. Sem betur fer verður frumvarpið ekki að lögum og vitað er að vegna athugasemda undirritaðs verða gerðar á því lágmarksbreytingar til þess að koma til móts við þarfir blindra og sjónskertra.

Fatlaðir þingmenn hafa öðru hverju átt sæti á Alþingi. Sárasjaldan hefur borið við að þeir hafi haft forgöngu um þjóðþrifamál fatlaðra. Helst var það Magnús Kjartansson. Aðra nefni ég ekki á nafn.

Vandi fatlaðs fólks er sá að áhugi á málefnum þess er sáralítill í samfélaginu. Þá sjaldan að bloggað er um þessi mál lesa færslurnar fáir og athugasemdir eru af skornum skammti.

Fatlað fólk er hluti íslensks samfélags og á rétt á að tillit sé tekið til þess.

Nú er enginn af æðstu embættismönnum stjórnkerfisins fatlaður. Það segir þá sorgarsögu sem ríkir hér á landi í garð hópsins.

Geir kveður og X heilsar

Lýðvarpið, leiðinlegasta útvarpsstöð norðan Alpafjalla

Ástþór Magnússon nýtir sér frelsi til að starfa útvarpsstöð til hins ítrasta og hefur vonandi gaman af. Hann er meira og minna á dagskrá allan daginn, talar við fólk, lætur vini sína spjalla við sig og áreitir ýmsa með símtölum sem eru í beinni útsendingu.

Það skal ítrekað að heimasíða Lýðvarpsins er að mörgu leyti til fyrirmyndar. Hugsunin með framboðinu, fjölmiðlunin og sjálfsánægjuofsóknarbrjálæði Ástþórs skaða hins vegar meintan málstað hans.

Maður sem kann ekki blindraletur ráðinn til Þekkingarmiðstöðvar til þess að vinna að útgáfu efnis með blindraletri

Hinn fyrsta desember síðastliðinn sótti ég um starf sem síðar var flutt yfir til Þekkingarmiðstöðvar fyrir blinda, sjónskerta og daufblinda einstaklinga.

Í janúar var mér tilkynnt að ekki gæti orðið af ráðningu í starfið. Var mér bent á að ég gæti óskað rökstuðnings. Í dag barst hann boðsendur á blindraletri frá þekkingarmiðstöðinni. Þar segir m.a.:

Í auglýsingunni kemur fram að óskað er eftir einstaklingi til að vinna að yfirfærslu af svartletri og yfir á blindraletur, stækkað letur og þreifiefni. Í því felist m.a.:

- Öflun bókar/efnis.

- Að koma efninu yfir á rafrænt lesanlegt form.

- Að yfirfæra efnið á það form sem notandinn þarf.

- Þátttaka í hönnun og útfærslu framsetningar efnis.

- Að tryggja gæði framleiðslunnar.

- Að fylgjast með nýjungum á sviðinu.

-

Fleiri atriði eru talin upp í bréfinu. Skemmst er frá því að segja að ég var ekki talinn hæfur til þess að mæta í viðtal vegna starfsins.

Einstaklingur sá, sem ráðinn var til starfsins, hefur svipaða menntun og ég nema hvað menntun hans í uppeldis- og kennslufræði er mun minni.

Það eina sem hann hefur hugsanlega fram yfir mig er að geta teiknað myndir í tölvu.

Ég hélt, þegar ég sá auglýsinguna, að menn myndu e.t.v. átta sig og endurskilgreina starfið vegna þess að nær útilokað er að maður geti sinnt öllum þessum hlutum svo að vel sé.

Ég hef lesið blindraletur í tæp 50 ár, stóð að tölvuvæðingu þess og sá um að útetga þann tækjakost sem er enn að miklu leyti notaður til prentunar blindraleturs. Þá samdi ég þann staðal sem notaður er í blindraletursskjám hér á landi og endurskoðaði blindraletrið á 9. áratugnum ásamt Hilmari Skarphéðinssyni, kerfisfræðintgi.

Úr því að ég fékk ekki að spreyta mig á þessu starfi held ég að flest sund séu lokuð.

Ég hef beðið starfsmann þekkingarmiðstöðvarinnar um afrit bréfsins á svartletri vegna áframhaldsins sem hlýtur að verða eitthvert.

Nú vinnur enginn við gerð blindraleturs hjá Þekkingarmiðstöðinni sem hefur haldgóða þekkingu á því eða er vel læs á blindraletur.

Tvær nýjungar í íslenskri ljósvakamiðlun

Sjónvarp mbl.is hóf útsendingar á fréttaþættinum Setunni í dag. Þau Agnes Bragadóttir og Karl Blöndal ræddu fyrst við Steingrím Sigfússon og síðan sat Þór Sari frá Borgarahreyfingunni fyrir svörum hjá Þóru Kristínu Ástgeirsdóttur og Birni Vigni Sigurpálssyni.

Það var skemmtilegt að fylgjast með því hvað karlmennirnir og konurnar voru ólíkir spyrjendur. Þeir Karl og Björn vignir voru kurteisin uppmáluð en þær Agnes og Þóra Kristín gengu stundum í skrokk á viðmælendum sínum. Einkum átti þetta við um Steingrím, enda er hann margreyndur stjórnmálamaður og hefur unun af pólitískum slagsmálum. Þór Sari svaraði ágætlega því sem til hans var beint, en ekki var mjög hart að honum sótt. Agnes var einkar heimilislegur og grimmur spyrjandi, sjálfri sér lík í einu og öllu.:)

Það er mikill akkur í því að jafnreyndir frétta- og blaðamenn taki til sig og yfirheyri forystumenn þeirra framboða sem í boði verða fyrir kosningarnar.

Í morgun hóf svo Lýðvarpið hans Ástþórs Magnússonar útsendingar. Mér þótti rétt að líta þar við öðru hverju í dag og hlusta. Stundum heyrði ég að Ástþór lét samstarfsmann sinn spyrja sig og síðan yfirheyrði Ástþór hann og aðra og reyndi þannig að brjóta mál til mergjar.

Kristján Þór í framboð til formanns - andóf gegn flokks- og fjármagnseigendum

Það kemur fáum á óvart að Kristján Þór Júlíusson fari nú fram sem formannsefni Sjálfstæðisflokksins. Háværar gagnrýnisraddir hafa að undanförnu heyrst um reynsluleysi bjarna Benediktssonar og sagt er jafnvel að hann sé fæddur með silfurskeið í munninum. Hann hafi setið skamma stund á Alþingi og sé ekki með mikla reynslu af stjórnmálum.

Þótt Kristján Þór hafi ekki vermt þingsæti sitt í mörg ár er hann margreyndur sveitarstjórnarmaður og hefur lengi verið áberandi í Sjálfstæðisflokknum. Einhverjir hafa þó heyrst kvarta undan aldri hans, en formennska hans beri ekki vott um mikla nýjungagirni hjá Sjálfstæðismönnum.

Þeir Sjálfstæðismenn, sem fjallað hafa um málið í samræðum manna á meðal halda því fram að nú skipti öllu reynsla en ekki æska og þykjast geta fullyrt að Kristján hafi að mestu eða öllu leyti verið fjarri spillingarherdeild Sjálfstæðisflokksins. Svo bætti einn aðdáandi Kristjáns því við að oft sé það gott sem gamlir kveða.

Græðgin eirir engu

Sparisjóðirnir í landinu voru stofnaðir af framsýnu fólki sem vildi tryggja eftir föngum fjárhagslegt sjálfstæði. Flestir þeirra voru vel rekin fyrirtæki sem mörkuðust ekki af gróðafín fjárglæframanna.

Þegar einhverjir komust að því að sennilega væri hægt að hremma sparisjóðina með því að bjóða í stofnfjárhlutina varð fjandinn laus. Þá kom berlega í ljós Sturlungaheilkennið sem hrjáð hefur þessa þjóð öðru hverju síðan brestir komu í goðaveldið á 12. öld og menn tóku að sölsa undir sig goðorðin.

Í Spegli Ríkisútvarpsins var miðvikudaginn 18. þessa mánaðar afar skilmerkileg lýsing á yfirtöku fjársterkra aðila á stofnfjárhlutum sparisjóðanna og þeirri þróun sem leiddi til að þeim var mörgum breytt í hlutafélög. Má reyndar halda því fram að stjórnvöld hafi látið hrekjast undan miskunnarlausri ágengni ágjarnra fjárglæframanna sem hugðust geta malað gull með eign sinni í sparisjóðunum.

Þessir sömu menn sitja nú eftir með sárt ennið í þessum sökum sem öðrum. Þeir hafa glatað stórfé. Það er þó ekki verst. Starfsfólkið hafa þeir dregið með sér og skilja eftir auðn, já nakta auðn.

SPRON til Kaupþings