Blindir tölvunotendur virðast ekki geta lesið umsagnir á vef Alþingis

Sumarið 2008 vann ég sem blaðamaður á Morgunblaðinu. Þá var ákveðið að gera aðgengi að vefnum nokkur skil í blaðinu. Varð sú grein m.a. umfjöllunarefni leiðara Morgunblaðsins nokkrum dögum síðar þar sem vakin var athygli á nauðsyn góðs aðgengis að upplýsingum.

Einn þeirra, sem ég ætlaði að ræða við, var Helgi Bernótusson, skrifstofustjóri Alþingis, en hann óskaði eftir skriflegum spurningum. Ein þeirra var um vottun vefsins, sem var þá fremur óaðgengilegur. Kvað hann ekki þörf á vottun því að starfsmenn þingsins væru færir um þetta. Þegar ég lýsti furðu minni á þessu svari jós hann yfir mig skömmum og sagðist aldrei hafa fyrr orðið fyrir því að blaðamaður tæki afstöðu til svars viðmælanda síns. Ákvað ég því að nenna ekki að elta ólar við hann þrátt fyrir mótmæli ritstjóra sunnudagsblaðs Morgunblaðsins.

Nú vill svo til að ég þarf að kynna mér nokkrar umsagnir á vef Alþingis. Þær eru vistaðar sem óaðgengileg pdf-skjöl - einungis mynd af textanum. Því var ritstjóra vefsins sent eftirfarandi bréf.

 

"Ágæti viðtakandi.

 

Ég þarf að kynna mér nokkrar umsagnir vegna mála sem nefndir Alþingis hafa til umsagnar. Skjölin eru vistuð á pdf-sniði.

 

Þegar ég opna skjölin kemur í ljós að um mynd af texta er að ræða sem skjálesarar skilja ekki. Þessi hluti vefsins er því óaðgengilegur blindum tölvunotendum.

 

Hvað veldur og hvenær má vænta úrbóta?

 

Hefur vefur Alþingis vefið tekin út og vottaður?

 

Virðingarfyllst,

 

Arnþór Helgason

 

---

 

 

 

Arnþór Helgason, vináttusendiherra,

 

Tjarnarbóli 14,

 

170 Seltjarnarnesi.

 

Sími:    5611703

 

Farsími:          8973766

 

Netföng:          [e-mail]

 

                        [e-mail]

 

http://arnthorhelgason.blog.is

 

http://hljodblog.is"

Þörf áminning um Evrópusambandið

Evrópusambandssinnar ættu að glöggva sig á meðfylgjandi grein Jóns Bjarnasonar, „Samstaða þings og þjóðar“, sem birtist í Morgunblaðinu í dag.

 

Útfærsla fiskveiðilögsögunnar í 50 sjómílur var samþykkt samhljóða á Alþingi 15. febrúar 1972. Lúðvík Jósepsson, þáverandi sjávarútvegsráðherra, undirritaði síðan reglugerð um 50 mílurnar sem kom til framkvæmda 1. september 1972. Ekki skorti harkaleg viðbrögð Vestur-Þjóðverja og Breta sem hótuðu strax herskipum á Íslandsmiðin og allsherjarviðskiptabanni á íslenskar vörur. Þeir kærðu Ísland til Alþjóðadómstólsins í Haag sem úrskurðaði með fjórtán atkvæðum gegn einu gegn Íslendingum.

Þessum úrskurði mótmælti íslenska ríkisstjórnin harðlega og kvaðst fylgja eftir ákvörðun sinni sem væri fyllilega lögmæt samkvæmt íslenskum lögum. Hverjir hefðu trúað því þá að til væru eftirmenn hans síðar á stóli sjávarútvegsráðherra sem stæðu að umsókn um aðild að Evrópusambandinu sem fæli í sér framsal sama réttar og þá var barist fyrir?

Þá stækkar Ísland

Hinn 31. ágúst 1972 flutti Ólafur Jóhannesson forsætisráðherra útvarpsávarp til þjóðarinnar. Hann vísaði til einróma samþykktar Alþingis og „að baki hennar stendur þjóðin öll“.

Útfærsla landhelginnar „byggist á þeirri sannfæringu, að réttur okkar til náttúruauðlinda landsgrunnsins sé í eðli sínu sá sami og til landsins sjálfs...“ og hann lauk ávarpi sínu: „Það er stór dagur á morgun. Þá stækkar Ísland. Þess dags mun minnst meðan Íslandssaga er skráð.“

Við tók viðskiptabann og þorskastríð með erlendum herskipum og átökum innan lögsögu Íslendinga. „Við munum aldrei láta undan ofbeldi í þessu máli. Nú er það sem gildir að þrauka,“ sagði forsætisráðherrann.

Þá var Snorri Jónsson forseti ASÍ

Þetta var allt fyrir tíma Samfylkingarinnar, Viðskiptaþings, Evrópustofu og Gylfa Arnbjörnssonar hjá ASÍ. Hinsvegar var Snorri Jónsson þá forseti ASÍ sem beitti sér fyrir fjölmennasta útifundi til þess tíma í Reykjavík, hinn 22. maí 1973. Yfir 30 þúsund manns mættu á Lækjartorg og lýstu yfir fullum stuðningi við útfærslu landhelginnar og mótmæltu „innrás breska sjóhersins í íslenska fiskveiðilandhelgi“. Hver hefði séð núverandi forystu ASÍ beita sér fyrir slíkum fundi? Þess í stað ganga menn þar fremst í flokki sem heimta inngöngu í Evrópusambandið með tilheyrandi framsali á yfirráðum fiskimiðanna til Brüssel. Ég man ekki einu sinni eftir að hryðjuverkalögum Breta á Ísland 2008 hafi verið mótmælt í þeim ranni.

Íslendingar létu ekki deigan síga

Matthías Bjarnason varð sjávarútvegsráðherra í ríkisstjórn Geirs Hallgrímssonar. Matthías var kjarkmaður og fylginn sér. Hinn 15. júlí 1975 skrifaði hann undir reglugerð um að fiskveiðilögsaga Íslendinga skyldi færð út í 200 sjómílur. Algjör þjóðarsamstaða var um útfærsluna. Í ræðu sem Matthías hélt þá segir m.a.: „Með gildistöku hinnar nýju reglugerðar er allt hafsvæðið út í 200 sjómílur frá grunnlínu allt í kringum landið lýst lögsögusvæði Íslands. Frá þeim tíma er því öll veiði erlendra skipa innan 200 mílna markanna óheimil samkvæmt íslenskum lögum nema til komi sérstök heimild veitt af íslenskum stjórnvöldum.“ Og 12. desember 1975 kærðu Íslendingar Breta fyrir Öryggisráði Sameinuðu þjóðanna vegna ásiglingar breskra skipa á íslensk varðskip innan íslenskrar landhelgi fyrir: svívirðilega yfirtroðslu sjálfstæðis Íslendinga sem stefni friði og öryggi í voða. Á vettvangi Sameinuðu þjóðanna var baráttumál okkar að fiskimið strandríkis skyldu viðurkennd sem hluti auðlinda þess. Að lokum var það samþykkt í Hafréttarsáttmálanum. 200 mílna fiskveiðilögsaga strandríkis var síðan viðurkennd á alþjóðavettvangi.

Lífbelti þjóðarinnar

Varðveitum lífbeltin tvö, sagði Kristján Eldjárn forseti í nýársávarpi 1972, gróðurinn til landsins og fiskimiðin fyrir ströndinni. Það kostaði blóð, svita og tár að ná fullum yfirráðum yfir 200 mílna fiskveiðilögsögu landsins. En þjóðin stóð sameinuð í baráttunni. Þeir sem nú vilja halda áfram aðlögunarsamningum, innlimunarferlinu í ESB, „kíkja í pakkann“ vita að það verður ekki gert nema fyrst séu gefnir eftir fyrirvarar Alþingis frá 2009, m.a. vegna sjávarútvegsins. Fulltrúar ESB hafa lýst því skýrt að Ísland verði að framselja forræði fiskimiðanna til stjórnar og stofnana Evrópusambandsins. Þeir sem stóðu í landhelgisbaráttunni og lögðu líf sitt undir í stríði við stór og fullkomin erlend herskip hefðu aldrei trúað því þá að aðeins 40 árum seinna risi upp hávær hópur, jafnvel heill stjórnmálaflokkur, forystumenn í atvinnulífi og verkalýðshreyfingu sem litu á fullveldisbaráttuna sem hagsmunastríð fyrir einstakar atvinnugreinar! Sjálfstæðið er sívirk auðlind.

Höfundur er fyrrverandi sjávarútvegs- og landbúnaðarráðherra.

Er Ögmundur tímaskekkja?

Það er deginum ljósara að í óefni horfir vegna átroðnings á helstu náttúruperlur okkar. Hvorki reyndi ríkisstjórn sú, sem Ögmundur sat í né aðrar ríkisstjórnir að finna lausn á þessum vanda. Viðleitni landeigenda Geysis-svæðisins annarra en ríkisins verða að telja hrein varnaviðbrögð. Ögmundur ætti fremur að leita leiða á Alþingi til þess að bjarga náttúruperlunum fremur en að saka fólk um þjófnað. Margt er vanhugsað í pistli Ögmundar og umhugsunarvert hvernig stendur á þessum ofsa hans.

Líkir gjaldtökunni við þjófnað

Skyldu Íslendingar standa Bretum á sporði?

Bretar án áhrifa. Hvað um Ísland? Nefnast staksteinar Morgunblaðsins í dag.

 

Alls kyns fræðimenn samfylkingarflokkanna og aðrir fulltrúar þeirra halda því reglulega fram að Ísland verði að ganga í Evrópusambandið til að hafa meiri áhrif.

Því er jafnvel haldið fram af þeim sem ósvífnastir eru að með inngöngu í sambandið eflist fullveldi landsins vegna þessara gríðarlegu áhrifa sem aðild myndu fylgja.

Í nýrri rannsókn um áhrif Bretlands innan Evrópusambandsins er dregin upp önnur mynd af þessum meintu áhrifum einstakra ríkja.

Þar er sýnt fram á að í öllum þeim málum sem Bretar hafi greitt atkvæði gegn í ráðherraráði Evrópusambandsins frá árinu 1996, sem séu alls 55 mál, hafi þeir orðið undir.

Þrátt fyrir andstöðu Breta voru málin samþykkt og urðu í kjölfarið að lögum í Bretlandi.

Þegar áhrif Breta á löggjöf Evrópusambandsins eru jafnlítil og raun ber vitni, hvernig dettur þá nokkrum manni í hug að halda því fram að Ísland hefði einhver áhrif á löggjöfina?

Auðvitað trúir því enginn sem hefur kynnt sér málin, en ákafir aðildarsinnar láta það ekki trufla sig.

Tilgangurinn helgar meðalið og ákafir aðildarsinnar láta sig hafa að halda því fram að hvítt sé svart megi það verða til að koma Íslandi inn í Evrópusambandið.

Ætla Íslendingar að ógna Rússum?

Pútín er orðinn valdamesti maður heims,“ sagði rússneskur fréttaskýrandi við breska útvarpið fyrir nokkrum dögum. Hann bætti því við að útilokað væri að koma í veg fyrir að Krím sameinaðist Rússlandi og Vesturlönd gætu ekki komið í veg fyrir það. Þau hefðu ekki fylgt eftir hótunum samanber afstöðu Bandaríkjamanna til stríðsins í Sýrlandi.

Ræða Pútíns í dag var allmerkileg fyrir margra hluta sakir og gerði hann þar m.a. upp sakir við Atlantshafsbandalagið. Rifjaði hann upp, eins og fleiri hafa gert, að árið 1999 brugðust vesturveldin til varnar Albönum í Kosovo sem átti að hrekja úr landi í þjóðernishreinsunum Serba. Miðað við það hvernig nýja stjórnin í Kænugarði hóf störf sín – með því að draga úr réttindum þjóðernisminnihluta, gáfu þau Rússum góðan höggstað á sér.

Það er síðan deginum ljósara að rússnesk stjórnvöld segja hvorki allan sannleikann í þessu erfiða deilumáli né nýju valdhafarnir í Kænugarði. Það hefur verið athyglisvert að fylgjast með frásögnum erlendra fréttamanna á Krím sem hafa rætt við fjölda vopnaðra „gæsluliða“ sem hafa haldið því fram að þeir hafi verið beðnir um aðstoð og hafi því farið í víking til þess að hjálpa meðbræðrum sínum á Krím. Þykjast menn kenna þar ýmiss konar „óþjóðalýð“ sem nærðist á Balkanstríðinu og eru engu síðri fasistar en sumir þeir, sem sagðir eru hafa staðið að baki byltingarmönnum í Kænugarði.

Tatarar eru kvíðnir. Þeirra hagur getur þó vart orðið verri en áþján sú, sem Palestínumenn búa við undir oki Ísraelsmanna. Ekki hefur Obama rekið hnefann í borðið og hótað Ísrael öllu illu – nei, því að hann og stuðningsmenn hans eiga nógu mikilla hagsmuna að gæta til þess að hafast ekki að.

Íslendingar ættu að halda sig utan þessara atburða og láta nægja að lýsa andstyggð sinni á þeirri atburðarás sem farið hefur að stað. Það er í raun hlægilegt að ætla að ógna Rússum með einskis nýtum refsiaðgerðum.

Að lokum skal minnt á þau orð Geirs Hallgrímssonar frá Moskvuheimsókn hans í september 1977, að Ísland færi aldrei með ófriði á hendur öðrum ríkjum. Ísland ætti fremur að bera klæði á vopnin og minnast þess í leiðinni að þótt kosningarnar á Krím þættu skrítnar var hitt ef til vil enn skrítnara að Nató skyldi frelsa Kosovo-Albani með loftárásum og manndrápum. Þar voru þó framdir stríðsglæpir.

 

Um uppvakning Alþýðuflokksins

Í morgunblaðinu í dag birtir Hjörleifur Guttormsson, náttúrufræðingur og fyrrverandi alþingismaður grein um meinta umræðu sem áð var á Alþingi um þingsályktunartillögu utanríkisráðherra. Er þar spjótum beint að tveimur þingmönnum og er annar þeirra fyrrum formaður Vinstri grænna. Hjörleifi tekst einkar vel að fletta ofan af merkingar- og innihaldsleysi þeirra ræðna sem hann vitnar í. Hér á eftir fer greinin í heild.

**

 

„Í íslenskum þjóðsögum eru margar frásagnir af uppvakningum, framliðnum verum sem menn höfðu vakið upp til að ná sínu fram gegn andstæðingum eða gera þeim skráveifur og jafnvel fyrirkoma. Af uppvakningum hérlendis mun Glámur kunnastur. Einnig eru þekktir gangárar, afturgöngur sem flökkuðu um og sem erfitt gat reynst að kveða niður, enda óviss uppruninn. Ef ekki tekst að koma afturgöngum og uppvakningum fyrir geta þau orðið fylgjur og brugðið sér í margra kvikinda líki.

Uppvakningur frá árinu 1961

Því er þetta rifjað upp hér að Íslendingar glíma um þessar mundir við óvenju aðsópsmikinn uppvakning, svo magnaðan að sumir telja tvísýnt um að bestu manna ráð dugi til að kveða hann niður. Þarna er að sjálfsögðu átt við umsóknina um aðild að Evrópusambandinu. Gangári þessi á sér sem kunnugt er langa sögu, fór af gera vart við sig skömmu eftir að kola- og stálbarónar Þýskalands og Frakklands komu sér saman um Rómarsamning 1957, að sögn í von um að sá gjörningur dygði til að þjóðir þessar hættu að berast á banaspjótum. Þetta hét þá Efnahagsbandalag. Alþýðuflokkurinn sálugi heillaðist svo af þessari draumsýn að fáum árum síðar, 1961, lagði helsti forystumaður þess flokks til að Íslendingar bæðu um inngöngu í þetta bandalag og boðaði það heilræði, að besta ráðið til að tryggja fullveldi þjóðar væri að fórna því og deila með öðrum.

ESB-uppvakningnum sleppt lausum

Ringulreiðin í kjölfar hrunsins var tilvalið ástand til að brjóta niður traust almennings á getu Íslendinga til að standa á eigin fótum. Útrásarvíkingarnir höfðu ekki aðeins komist yfir sparifé íslensks almennings heldur gott betur í útlöndum. Gangárar þeirra ýttu undir samsektarkennd fjölda fólks og vantrú á að stofnanir lýðveldisins réðu við það verkefni að reisa Ísland úr rústum hrunsins. Við þessar aðstæður setti Samfylkingin út net sín og fangaði í þau forystu Vinstri grænna í aðdraganda stjórnarmyndunar vorið 2009. Flokkur sem fram að þessu hafi gert út á andstöðu við ESB-aðild sem meginmál, féll á nokkrum dögum fyrir valdadraumórum og ESB-draugnum var sleppt lausum. Til að reyna að bjarga sér undan uppvakningnum varð að ráði hjá upphafsmönnum að ákalla þjóðina sér til bjargar, hún yrði að skera úr, flokkarnir réðu ekki við málið. Og stjórnarandstaða þess tíma féll sumpart fyrir lýðskruminu og lítur nú undan þegar hún er á það minnt.

Glyttir í Gláms augun

Í liðinni viku lauk á Alþingi einni sérkennilegustu umræðu sem þar hefur orðið í þingsögunni. Skiptust þar á í ræðustól fulltrúar þingflokka í stjórnarandstöðu frá Samfylkingu, VG, Bjartri framtíð og Pírötum og ræddu til skiptis fundarstjórn forseta eða skiptust á andsvörum sín á milli. Sumir lýstu stefnu, fleiri þó stefnuleysi. Stöku ræður týndust að mestu í þessu kapphlaupi um ræðustólinn. Ekki er þetta þó með öllu ónýtt efni heldur bíður nánari greiningar sálfræðinga. Ég nefni sem dæmi ræðu sem Páll Valur Björnsson í Bjartri framtíð hóf kl. 16.31 11. mars sl. þar sem hann sagði m.a.:

„Ég lít þannig á stjórnmál að við séum að vinna að hagsmunum þjóðarinnar. Allar þær ákvarðanir sem við tökum eiga að miðast að því að bæta hag og hagsæld þjóðarinnar. Nú hef ég ekki hugmynd um það frekar en nokkur einasti maður á Alþingi hvort það sé til hagsbóta fyrir okkur að fara í ESB. Ég hef bara ekki hugmynd um það. Ég vil samt trúa að það sé til hagsbóta, ekki síst í ljósi sögu Íslands, ekki síst í ljósi sögu gjaldmiðils okkar, þess hvernig staðan er á okkur núna og hvernig landinu hefur verið stjórnað alla tíð. Ég trúi því að með því að ganga í Evrópusambandið öðlumst við agaðri vinnubrögð.“

Ekki var síður lýsandi ræðan sem hinn staðfasti ESB-andstæðingur Steingrímur J. Sigfússon byrjaði sama dag kl. 19.48 og mælti m.a.:

„Ég sem andstæðingur þess að Ísland gangi í Evrópusambandið gæti við venjulegar, hlutlausar óbundnar aðstæður að sjálfsögðu hugsað mér að greiða atkvæði með því að hætta viðræðum um það að fara í burtu frá því. Það væri efnislega sú niðurstaða sem félli að mínum skoðunum um að það sé að breyttu breytanda og að öllu samanlögðu væntanlega ekki hagstætt fyrir Ísland að gerast aðili að því. Það er algjörlega óbreytt skoðun mín, hefur lengi verið og þarf sennilega heilmikið til að hún breytist...

Í öðru lagi er það veruleiki og staðreynd, hvað sem menn segja um upphaf þess, að við erum búin að eyða tíma og kröftum í það að ræða við Evrópusambandið og erum langt komin með að láta á það reyna hvers konar samningsniðurstöðu við gætum fengið. Já, það hefur gengið hægar. Já, það voru eftir stórir erfiðir kaflar en engu að síður var farið að sjá fyrir endann á því að við gætum knúið á um niðurstöðu hvað varðar m.a. stór og afdrifarík hagsmunamál eins og landbúnað og sjávarútveg.“

Ekki var laust við að sums staðar glitti í Gláms augu í orðaskiptum manna á Alþingi þessa daga á miðgóu. Mestöll umræðan bar því ljóst vitni, hversu erfitt er að kveða niður drauga, ekki síst þeim sem hafa vakið þá upp.“

Höfundur er náttúrufræðingur.

Hefðbundið ofbeldi minnihlutans - þolinmæði almennings á þrotum

Alþingi virðist komið í þrot. Starfshættir þess ganga ekki lengur og virðing þess og traust meðal almennings fara þverrandi.

Það hefur verið átakanlegt að fylgjast með umræðum á þinginu að undanförnu, en í gær virtist sem steininn tæki úr. Alþingismenn, einkum stjórnarandstaðan, virðast ekki henda reiður á því sem ræða skal, heldur munnhöggvast menn, deila um fundarstjórn forseta og brigsla hver öðrum um óheilindi og ósannindi. Stjórarandstaðan haga sér nú engu skár en síðasta stjórnarandstaða og þótti þá ýmsum nóg um.

Þegar Einar Kr. Guðfinnsson tók við embætti forseta Alþingis lýsti hann því að hann vildi bæta starfshætti þingsins. Fögnuðu margir þeirri yfirlýsingu og töldu að hann hefði jafnvel stuðning til þess. Nú er hann lentur í hringiðu ósamkomulags þar sem rök þrýtur og illskeytin hjaðningarvíg taka við.

Umræðuhefðin og þær aðferðir, sem nýttar eru á Alþingi til þess að ná niðurstöðu í málum, eru úr sér gengnar á þinginu eins og dæmin sanna og það lýðræði, sem þingið á að standa vörð um, er í raun líkast skrílræði. Ýmislegt er hægt að aðhafast til þess að lagfæra ástandið. Hér á landi hafa verið stundaðar athyglisverðar rannsóknir á stöðu lýðræðis og aðferðum sem hægt er að beita til þess að komast að niðurstöðu í málum. Einar Kr. Guðfinnsson hlýtur að beita sér fyrir því að efna til samræðna innan og utan þingsins um það hvernig bjarga megi því sem bjarga þarf, heiðri þingsins. Til þess þarf atbeina þeirra, sem stundað hafa rannsóknir og komist að niðurstöðu, sem gagnast má þinginu þannig að menn reyni ekki ætíð að neyta aflsmunar hvort sem þeir eru í stjórn eða stjórnarandstöðu. Þannig gæti Alþingi rétt úr kútnum og þingmenn farið að haga sér „eins og menn“.

 

Þingfundi slitið

Glaðsheimur - vel heppnað tónverk

Á efnisskrá Sinfóníuhljómsveitar Íslands í kvöld var verkið Glaðsheimr eftir Oliver Kentish, einkar áheyrilegt og glaðvært hátíðarverk, samið árið 2010 Hörpu til heiðurs. Verkið var með íslensku ívafi og vel heppnað. Oliver Kentish eru færðar einlægar hamingjuóskir með vel heppnaða tónsmíð.

 

Útsendingin á netinu er hins vegar afleit hjá Ríkisútvarpinu og skilar alls ekki þeim hljómgæðum sem til er ætlast.

Öllu verri var þó hroðvirknisleg kynning verksins á vefsíðu Sinfóníuhljómsveitar Íslands:

 

Kynning á heimasíðu Sinfóníuhljómsveitarinnar

„Í Gylfaginningu er sagt frá Glaðsheimr sem var samkomuhöll á Iðravöllum í Ásgarði og mun þar gleði jafnan hafa ríkt. Konsertforleikurinn Glaðsheimr eftir Oliver Kentish vísar í þessa frásögn en eiginleg tilurð verksins er þó nýja tónlistarhúsið okkar, Harpa. Verkið er samið með Sinfóníuhljómsveit Íslands og frábæran hljómburð Eldborgar í huga og bera blæbrigðarík skrif tónskáldsins þess glöggt merki.“

 

Strikað er undir tvær villur.

Orðið Glaðsheimr er ekki í þágufalli og aldrei hef ég heyrt Iðavelli kennda fyrr við magakveisu.

 

Spennandi Kínaferð í sumar

Kínaklúbbur Unnar veitir félagsmönnum Kím 20.000 kr afslátt á 19 daga ferð til Kína í sumar, en ferðin stendur frá 5.-23. júní. Meðal annars veður farið til Shanghai, Suzhou, Chengdu, Tíbets og Beijing og er þá fátt eitt talið.

Viðtal við Unni ásamt upplýsingum um ferðina eru á menningarmiðlinum Hljóðblogg.

 

Verðskuldaður listsigur í Eldborg

Eldborgarsalur Hörpu var fullsetinn að kvöldi fyrsta mars þegar ópera þeirra Gunnars Þórðarsonar og Friðriks Erlingssonar, Ragnheiður,  var frumsýnd. Flutningurinn var einstaklega vel heppnaður og öllum aðstandendum til mikils sóma.

Þeir félagar, Friðrik og Gunnar, hafa skapað einstætt listaverk á heims mælikvarða. Salurinn fylltist af sorg þegar Ragnheiður var látinn sverja eiðinn og undir lokin, þegar hún háði dauðastríð sitt og síðar, þegar sonur hennar og yndi afa síns hafði verið jarðsunginnn, var andrúmsloftið sorgþrungið. Víða heyrðist fólk snökta og undirrituðum leið eins og í jarðarför góðs vinar eða ættingja.

Mikill og verðskuldaður fögnuður braust út að sýningu lokinni og voru listamenn og höfundar hylltir óspart.

Petri Sakari stjórnaði kór, hljómsveit og einsöngvurum að alkunnri snilld og lauk fólk jafnframt lofsorði á einfalda en áhrifaríka leikmynd Grétars Reynissonar.

Höfundum og öðrum aðstandendum er óskað af fyllstu einlægni til hamingju með þennan verðskuldaða listsigur.