Andvaraleysi og ófarir

Sitthvaðhefur borið til tíðinda að undanförnu og hef ég orðið fyrir tvenns konar hremmingum, misskemmtilegum.

Á fimmtudaginn var hélt ég gangandi frá Hlemmi í átt að Nóatúni 17. Veðrið var þokkalegt, næstum logn en örlítill vestan ískaldur andvari.

Eitthvað var ég annars hugar og sté í ógát út af gangstéttinni. Það kom svo sem ekki að sök en ég rauk upp á gangstéttina aftur og uggði ekki að mér. Skeytti ég engu um umferlisreglur sem ég hef kunnað í nokkra áratugi og hlaut árangur erfiðis míns. Varð fyrir mér ljósastaur og móttökurnar heldur óblíðar. Við höggið fann ég að vökvi seytlaði niður andlitið og taldi óvíst að ég gréti. Brátt leyndi sér ekki að blóð hljóp úr nösum mér og varð vasaklútur minn gegndrepa þegar ég þerraði það af mér. Sem betur fór hafði ég meðferðis heilmarga pappírsklúta og þarraði blóðið þar til rennslið stöðvaðist að mestu. Þá var hringt á leigubíl. Kom sér þá vel að hafa staðsetningartækið því að ég gat sagt símastúlku Hreyfils hvar ég væri staddur.

Ekki þarf að spyrja að því að heimleiðis hélt ég og þvoði þar almennilega framan úr mér.

Í morgun varð ég fyrir annarri reynslu sem kom þó ekki að sök og skaðaði hvorki sjálfan mig né aðra. Í vagninum sem ég ferðaðist með var ekkert leiðsagnarkerfi. Herdís, mágkona mín, hefur greinilega gleymt að tilflytjast í þann vagn en væntanlega stendur það til bóta. Ég leitaði uppi áfangastað með aðstoð símans og OVI-búnaðarins. En nú brá svo við að síminn missti hvað eftir annað samband við gervitungl og varð leiðsögnin eftir því kolröng. Hélt ég að eitthvað væri að og prófaði því tækið eftir að ég fór út úr strætisvagninum. Reyndist þá allt vera með felldu.

Mönnum er að vísu tekinn vari v ið að treysta um of á GPS-leiðsögn innan borga. Ég hef þó ekki reynt það fyrr en í dag að sambandsleysið væri slíkt að leiðsögutækið vissi vart sitt rjúkandi ráð. Velti ég fyrir mér hvort skýringarinnar sé að leita í því að ég sat í fremsta farþegasæti hægra megin. Fyrir framan mig var einhver tækjakassi sem kann að hafa truflað tækið. Gæti veðrið hafa skipt máli? Þoka var á og ímynda ég mer að lágskýjað hafi verið.

Að teyma fólk á asnaeyrunum

Miðvikudaginn 24. þessa mánaðar var haldinn fundur í Vísindafélagi Íslendinga um sjálfbærni varmaorkunnar á Íslandi, en mjög er nú tekist á um þá hluti. Stefán Arnórsson, prófessor, rakti í athyglisverðu spjalli við Hönnu G. Sigurðardóttur, þá fyrr um morguninn, hvaða hætta stafaði af ofnýtingu orkulindanna. Skilja mátti á málflutningi hans, þar sem hann vitnaði m.a. í skrif Guðmundar Sigvaldasonar, að á svæðum, þar sem orkuflæði væri þekkt, væri nú þegar ausið af orkunnu meira en næmi endurnýjun svæðisins. Því væri tómt mál að ræða þar um endunnýjanlega orku.

Þingeyingar rembast nú sem rjúpa við staur í þeirri viðleitni sinni að fá álver á Bakka. Þó er itað að öll sú orka, sem fyrirfinnst á Norðaustur-landi, dugar vart til þess að knýja ver af þeirri stæðr sem erlendir auðhringir telja ákjósanverða. Öllu verra er þó að sá gríðarlegi kostnaður, sem felst í uppbyggingu slíkrar stóriðju, skapar örfáum einstaklingum atvinnu er tekið er hlutfall af heildarfjölda fólks á íslenska vinnumarkaðinum. Slegið hefur verið á að nú vinni um eða undir 1% vinnufærra manna við áliðnaðinn og hann skapar jafnvel færri afleidd störf en fiskveiðar og landbúnaður.

Þegar mið er tekið af því að nú hefur meirihluti þeirrar orku sem hagkvæmt er að virkja á Íslandi, verið beislaður, verður að talja óðs manns æði að ætla að fleygja meirihluta þeirrar orku sem eftir er í eitt eða tvö álver í stað þess að leita leiða til þess að skapa störf handa fleira fólki en rumast innan álveranna. Þessi staðreynd og baráttan um auðlindirnar sem eignar íslensku þjóðanna hlýtur að setja mark sitt á stjórnmálaumræðuna næstu mánuði.

Samfylkingin verður að hætta að láta hrekjast undan ásælni gírugra ofsagróðaafla og hugsa fremur um langtímahagsmuni þessarar þjóðar. Þingeyingar verða að taka sinnaskiptum og reikna dæmið upp á nýtt. Þar með eiga þeir að hætta að teyma erlend fyrirtæki á asnaeyrunum áður en þeir baka sér skaðabótaskyldu auk annars álitshnekkis.

Verðleikar Jóns Bjarnasonar og leiðari Morgunblaðsins

Í leiðara Morgunblaðsins kveður við annan tón í dag en oft að undanförnu. Þess vegna þykir rétt að birta hann hér að þessu sinni.

"Sjálfsagt er að gagnrýna Jón Bjarnason, en gæta verður hófs Það er ekki auðvelt að vera sjávarútvegsráðherra eða landbúnaðarráðherra í núverandi ríkisstjórn. Stærri stjórnarflokkurinn er frægur fyrir að hafa horn í síðu beggja þeirra grundvallaratvinnuvega sem undir ráðherrann falla og hefur margoft verið staðinn að því að leggja stein í götu þeirra. Lítill vafi er á að viðhorf Jóns Bjarnasonar eru heilbrigðari.

Það breytir ekki því að einstakar ákvarðanir hans sem snerta sjávarútveginn sérstaklega hafa verið umdeilanlegar og sumar þeirra hafa þess vegna verið gagnrýndar harðlega á þessum vettvangi. Og honum hefur mistekist að fá frið um sjávarútveginn, þótt hagsmunaaðilar á þeim bænum hafi teygt sig mjög til að tryggja forsendur þess að það mætti gerast.

Fjandskapur úr röðum nefnds stjórnarflokks hefur ýtt undir óvissuna og ónógur stuðningur við ráðherrann frá eigin flokksforystu hjálpar ekki til. Sjálfsagt er að gefa ráðherranum engin pólitísk grið af þessum ástæðum. En menn verða að stilla sig um ómálefnalegar árásir á ráðherrann eins og borið hefur á síðustu daga vegna skipunar í starfshóp embættismanna um afmarkaða þætti sjávarútvegsmála. Þar hefur verið vegið að ráðherranum með persónulegum og ódrengilegum hætti. Það skaðar eingöngu málstað þeirra sem fyrir gagnrýninni standa.

Ísland þarf mjög á því að halda um þessar mundir að grundvallaratvinnuvegirnir fái sem allra besta umgjörð og ótrufluð tækifæri til að eflast og vinna þjóð sinni gagn með gjaldeyrissparandi og gjaldeyrisaflandi starfsemi. Ráðherrum ber að gera allt sitt til að stuðla að því að það megi gerast. Verði þeim þar á í messunni er sjálfsagt að vekja athygli á því og finna alvarlega að. En slíkt réttlætir ekki ómálefnalegar og persónulegar árásir á ráðherrann."

Aumasti skrípaleikur ráðuneytis mannréttinda og dómsmála

Í stað þess að niðurlægja blint eða sjónskert fólk og aðra þá sem þurfa aðstoð á kjörstað eru nú aðstoðarmenn þeirra niurlægðir. Á þessu og fyrra fyrirkomulagi er enginn mismunur, einungis bita en ekki fjár.

Hér með er skorað á alla þá kjósendur, sem málið snertir, að sitja heima á morgun og taka ekki þátt í þessum mannréttindaskrípaleik.

Eyðublöð fyrir aðstoðarmenn send kjörstjórnum

Margt er skrýtið í kýrhausnum

Af frétt Morgunblaðsins virðist mega skilja að aðstoðarmaður blinds manns þurfi að undirrita yfirlýsingu sem firri kjörstjórn ábyrgð á lögbroti og Róbert Marshall vill ekki breyta lögum degi fyrir kosningar. En nú á að breyta lögum um landsdóm eftir að ákveðið hefur verið að ákæra Geir Haarde.

Mikill er sómi þingsins.:) Óhamingju þess verður allt að vopni.

Blindir geta kosið leynilega

Brýtur nauðsyn lög?

Það er einkennilegt að Norðlendingum, öðrum Íslendingum fremur, skuli svona annt um skyldmenni sín. Í sumar var það meirihluti bæjarstjórnar Akureyrar en nú er það Jón Bjarnason, fyrrum skólastjóri á Hólum. Ráðherra hlýtur ævinlega að teljast vanhæfur þegar um erað ræða skyldulið hans og því er það hin versta ósvinna að skipa son sinn til þess að fara yfir jafnviðkvæmt mál og fiskveiðistjórnarkerfið. Í öðrum löndum en Íslandi yrði slíkur ráðherra að segja af sér.

Það kann að koma upp sú staða að ráðherra eða jafnvel forseti reyni að rétta ættingjum sínum hjálparhönd ef þeir eru í lífsháska staddir. En varla hefur það verið Bjarna Jónssyni nokkur lífsháski að fá ekki að fara yfir stjórn fiskveiða á Íslandi. Þessi gerningur föður hans getur hugsanlega valdið honum ómældum skaða og nóg er af traustum líffræðingum á Íslandi.

Í stórbokkaskap sínum veit ég að nokkur hópur meðalgreindra Íslendinga er farinn að efast um ályktunarhæfni og greind sumra ráðherra ríkisstjórnarinnar og annarra þingmanna.

Ráðherra ver ráðningu sonar síns

Velferðarvinstristjórnin hefur brugðist í málefnum fatlaðs fólks

Þetta kann að hljóma sem alhæfing. Því lengur sem ég velti þessu fyrir mér hefur mér orðið ljóst hve ótalmargt hefur farið úrskeiðis í málefnum fatlaðra vegna skeytingarleysis stjórnvalda og eru þá þingmenn ekki undanskildir.

Veturinn 2009 var útrúlegu púðri eytt í undirbúning breytingar á kosningalögum vegna fyrirhugaðs persóhukjörs. Þá gleymdi Alþingi gersamlega hagsmunum blindra og sjónskertra. Vakin var athygli á því og hefði sú athugasemd mátt vera höfundum frumvarpsins um kosningar til stjórnlagaþings kunn. Að minnsta kosti hefur einn höfundanna boðið sig fram til væntanlegs þings og hann viðst gersamlega hafa gleymt skyldum sínum í þessum efnum.

Fatlað fólk hefur axlað meiri byrðar vegna hrunsins en flestir þjóðfélagsþegnar aðrir. Að vísu minnist Stefán Ólafsson, prófessor, á það að kjaraskerðing lífeyrisþega hafi orðið minni en flestra þjóðfélagsþegna. Það er vegna þess að fatlað fólk átti ekki úr háum söðli að detta en munaði þó um það sem klipið var af því.

Nú ætla stjórnvöld að færa málefni fatlaðra yfir til sveitarfélaganna um áramótin. Margt orkar tvímælis í þeim efnum. Til dæmis hefur ekki verið gengið frá því hvernig eigi að tryggja jafnan rétt fatlaðs fólks til þjónustu innan sveitarfélaganna og má því ætla, eins og greint hefur verið frá á þessum síðum, að fólk flykkist til þeirra sveitarfélaga sem veita besta þjónustu. Það rifjast upp fyrir undirrituðum að vorið 1981 var haldinn fundur í félagsmiðstöðinni Árseli um þjónustu sveitarfélaga við fatlað fólk, en árið 1981 helguðu Sameinuðu þjóðirnar málefnum fatlaðra. Þá hrósaði einn sveitarstjórnarmaður sveitarfélags, sem var í mikilli sókn, sér af því að félagsmálastjórinn hefði einstakt lag á að koma fötluðu fólki af sér á önnur sveitarfélög og gott ef félagsmálastjórinn tók ekki undir þetta.

Það vantar fatlað fólk á Alþingi. Einkum á þetta við um hreyfihamlað fólk, blint fólk og þroskaheft. Enginn þingmaður hefur sinnt þessum málaflokkum öðrum fremur, ekki einu sinni þeir sem eru fatlaðir.

Vegna smæðar sinnar hafa hópar fatlaðra ekki afl til öflugrar hagsmunagæslu og heildarsamtök fatlaðra virðast liðónýt í þeim efnum um þessar mundir. Engin stjórnmálaflokkur sinnir þessum málaflokki öðrum betur, ekki einu sinni Vinstri grænir sem þjást þó afð miklum mannréttindahroka gagnvart öðrum en sjálfum sér. Helst má þó nefna Sjálfstæðisflokkinn sem gekk hvað harðast fram við að eyðileggja íslenska velferðarkerfið á 10. áratugnum og beitti til þess skósveinum sínum í Framsóknar- og Alþýðuflokki.

Byltingarkennd GPS-tækni í þágu blindra og sjónskertra

Í dag kom út útgáfa 4,6 af forritinu Mobile Speak (Farsímatali) sem spænska hugbúnaðarfyrirtækið Code Factory framleiðir. Mobile Speak er hugbúnaður sem birtir upplýsingar í farsímum með tali, stækkuðu letri eða blindraletri, allt eftir því hvað hentar hverjum og einum. Hugbúnaðurinn var þýddur á íslensku fyrir 6 árum og hefur verið unnið að þýðingu viðbóta æ síðan.

Þessi nýja útgáfa Mobile Speak er merkileg fyrir þær sakir að hún gerir Ovi-kortin frá Nokia aðgengileg blindu og sjónskertu fólki. Flest mikilvægustu atriðin, sem í boði eru, hafa verið gerð aðgengileg. Hægt er að leita að ýmsum þjónustuflokkum s.s. veitingastöðum, samgöngumannvirkjum, verslunum o.s.frv. Hver og einn getur sett inn sína uppáhaldsstaði, leitað að fyrirtækjum, húsnúmerum o.s.frv. Þá er bæði göngu- og akstursleiðsögn í forritinu. Röddin, sem Nokia býður, er enn ekki á íslensku og er því framburður sumra nafnanna dálítið undarlegur: Sudurlandsbrát. En íslenska talið, sem birtir þær upplýsingar sem notandinn sér á skjánum, vegur upp á móti þessu því að þar eru allar upplýsingar lesnar á íslensku og framburður götuheitanna eðlilegur.

Fyrir rúmum tveimur mánuðum var mér boðið að vera með í alþjóðlegum reynsluhópi sem prófaði Ovi-kortin og ýmislegt annað. Árangurinn hefur verið undraverður. Ég hef nýtt mér leiðsögnina á ferðum mínum með strætisvögnum og hef jafnan getað fylgst með því hvar ég er staddur hverju sinni. Á göngu minni til og frá vinnustað hef ég öðru hverju þurft að átta mig á því hvar ég væriog ekki bregst búnaðurinn. Þó verður að gjalda vara við að treysta honum í blindni. Í gærkvöld gerði ég eftirfarandi tilraun:

Ég ákvað að leita að húsinu nr. 54 við Sörlaskjól, en húsbondinn á því heimili, Flosi Kristjánsson, er einn þeirra sem lýst hefur áhuga sínum á þessum GPS-tilraunum sem ég hef gert að undanförnu. Þegar ég nálgaðist húsið kom í ljós að forritið gaf upp allt aðra fjarlægð en við hjónin töldum að væri rétt. Virtist sem staðsetning hússins ruglaði eitthvað kerfið í ríminu, hverju sem það er að kenna.

Fleir annmarka gæti ég nefnt, en þar er ekki við blindrahugbúnaðinn að sakast heldur ónákvæmni skráninga í gagnagrunninum. En víða á höfuðborgarsvæðinu er skráningin svo nákvæm að vart skeikar nema nokkrum metrum. Þá er auðvelt að treysta á búnaðinn og fylgjast með því yfir hvaða götur er farið. Aðeins þarf að styðja á einn hnapp og les þá Farsímatalið upp heiti þeirrar götu sem farið er yfir. Menn geta einnig horft í kringum sig með stýripinna símans og kannað hvaða gata liggur til hægri eða vinstri, þegar komið er að gatnamótum.

Á því er ekki nokkur vafi að þessi búnaður á eftir að nýtast mörgu blindu og sjónskertu fólki hér á landi og auka að mun sjálfstæði þess og öryggi. Ég tel þetta með því merkasta sem ég hef séð á þeim 36-40 árum sem ég hef fylgst með hjálpartækjum blindra og sjónskertra.

Að lokum skal þess getið að hugbúnaðinum fylgir einnig litaskynjari. Þá er myndavél símans beint að því sem skoða á og tekin mynd. Greinir hugbúnaðurinn þá frá lit ess sem myndað var. Einnig er hægt að athuga birtustig.

Þeim, sem hafa áhuga á að kynna sér þessa tækni, er bent á skjalið „find your way with Mobile speak 4.6 sem fylgir þessari færslu.

Örtækni hefur umboð fyrir Mobile speak.

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• Upplýsingar um Farsímatal, leiðarvísir o.fl. (Word-skjal)

Kór Menntaskólans í Hamrahlíð - vænlegur árgangur

Í gær, sunnudaginn 21. nóvember á síðasta degi kirkjuársins, efndi Kór Menntaskólans í Hamrahlíð til tónleika í Aðventkirkjunni við Ingólfsstræti í Reykjavík. Vart þarf að nefna að Þorgerður Ingólfsdóttir stjórnaði kórnum af stakri snilld. Á dagskrá voru íslensk og erlend kórlög, gömul og ný.

Flutningurinn var nær hnökralaus. Þegar Þorgerður sagði frá einu verkanna sem flutt var hafði hún orð á því að kórar Menntaskólans v. Hamrahlíð hefðu verið beðnir að flytja það fyrst hér á landi, en þá hefði verið mjög góður árgangur. Talaði hún eins og víngerðarmaður. Í gær voru á tónleikunum byrjendur í kórnum og reyndir félagar. Auðheyrt var að Þorgerður var með efni í einstaklega góðan árgang í höndunum.

Ef við hugsum okkur þá alúð sem góður vínbóndi leggur við yrkju sína og vitum að árangurinn fer eftir ástundun hans, vitum við einnig að hið sama gildir um ýmislegt fleira, þar á meðal skólastarf. Þorgerður er ein þeirra fjölmörgu Íslendinga sem lagt hafa alúð við að rækta garðinn sinn. Garður Þorgerðar er fjölskrúðugur tónlistargarður. Þar er sáð ungum viðarteinungum sem vaxa og dafna. Sumir ná miklum þroska og breiða laufskrúð sitt um víðan völl - yfir höf og lönd og heilar álfur.

Ef Íslendingum væri jafnlagið að leggja sömu rækt við íslenska menningu og tungu og Þorgerður hefur gert með list sinni væri íslensk menning betur á vegi stödd í stað þess að hrekjast nú á undanhaldi vegna ásælni erlendrar lágmenningar og orðfæris. Ingólfur Guðbrandsson, faðir Þorgerðar og fyrirmynd í listinni, var bæði snillingur orðsins og hljómsins. Sama marki er Þorgerður brennd.

Megi þjóðin njóta krafta hennar og atorku sem lengst.

Verður Ögmundur kærður fyrir mannréttindabrot?

Því hefur heyrst fleygt að hópur fólks innan Blindrafélagsins íugi nú að kæra landskjörstjórn eða dómsmálaráðherra fyrir mannréttindabrot. Telja forsvarsmenn hópsins brotið á blindu og sjónskertu fólki með því að meina því að kjósa í einrúmi, en gert er ráð fyrir að fólk hafi með sér aðstoðarmann að eigin vali og að fulltrúi kjörstjórnar verði viðstaddur. Þar með telja forsvarsmenn hópsins að hvorki sé kosningin leynileg né fari fram í einrúmi. Vitað er að Bergvin Oddsson, félagsmaður í Blindrafélaginu, er á meðal þeirra sem hyggjast leggja fram kæruna, en hann er í framboði til stjórnlagaþings.