"Lítið er geð guma" - endurtekin mannréttindabrot

Magnús Thoroddsen hefur iðulega vakið athygli fyrir skoðanir sínar á kvótakerfinu. Í dag birtist þessi grein í Morgunblaðinu.

form redirect=yes


Forsíða | Innlent | Erlent | Íþróttir | Tækni & vísindi | Veröld/Fólk | Viðskipti | Fasteignir | Atvinna | Gagnasafn | Blað dagsins | Bloggið

Föstudaginn 17. ágúst, 2012 - Aðsent efni
Hneykslanleg ákvörðun
Eftir Magnús Thoroddsen
Magnús Thoroddsen
Magnús Thoroddsen
Eftir Magnús Thoroddsen: "Þessi ákvörðun mannréttindanefndarinnar er óskiljanleg með öllu. Ég þurfti að láta segja mér hana þrisvar, eins og Njáli forðum. Varð ég fyrst undrandi en síðar hneykslaður."

Hinn 24. október 2007 úrskurðaði Mannréttindanefnd Sameinuðu þjóðanna í kærumáli sjómannanna, Erlings Sveins Haraldssonar og Arnar Snævars Sveinssonar, gegn Íslenzka ríkinu út af kvótakerfi laganna um stjórn fiskveiða. Í þessum úrskurði taldi meirihluti Mannréttindanefndarinnar kvótakerfið brjóta gegn 26. gr. Alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi (Nr. 10, 28. ágúst 1979), er kveður á um jafnrétti allra manna. Kvótakerfið væri ósanngjarnt í eðli sínu, þar sem menn, er vildu stunda sjó, en hefðu ekki kvóta, þyrftu að kaupa hann af þeim, sem fengið hefðu veiðiheimildir úthlutaðar frá ríkinu. Sanngirnin er nefnilega gildasti þáttur jafnréttisins, sem einnig er varið í 65. gr. Stjórnarskrár hins íslenzka lýðveldis nr. 33, 17. júní 1944, með síðari breytingum.
Í úrskurði sínum mælti Mannréttindanefndin svo fyrir, að íslenzka ríkið skyldi greiða þeim Erlingi og Erni skaðabætur og endurskoða fiskveiðistjórnunarkerfið á þann hátt, að það fullnægði ákvæðum 26. gr. Alþjóðasamningsins um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi um jafnrétti allra manna. Skyldi þessu fullnægt innan 6 mánaða.
Að gengnum þessum úrskurði, sendi þáverandi sjávarútvegsráðherra mannréttindanefndinni bréf, dags. 6. júní 2008, þar sem fram kom, að íslenzka ríkið mundi ekki greiða kærendunum skaðabætur né heldur teldi íslenzka ríkið sig vera í aðstöðu til að breyta fiskveiðistjórnunarkerfinu umsvifalaust, en boðaði, að tilmæli mannréttindanefndarinnar yrðu höfð til hliðsjónar við heildstæða endurskoðun fiskveiðistjórnunarkerfisins. Í febrúar 2009 mun nýskipaður sjávarútvegsráðherra hafa áréttað við mannréttindanefndina, að íslenzka ríkisstjórnin hafi ákveðið að styrkja mannréttindaþátt stjórnarskrárinnar og festa í sessi, að auðlindir sjávar séu sameign þjóðarinnar, en tók að öðru leyti undir afstöðu fyrrverandi sjárútvegsráðherra.
Nú eru liðin tæp 5 ár frá því að mannréttindanefndin úrskurðaði í máli þessu með ofangreindum hætti. Enn þverskallast íslenzka ríkið við að greiða kærendum skaðabætur, og enn hefir íslenzka ríkisstjórnin ekki lagt fram frumvarp til stjórnskipunarlaga um það, að auðlindir sjávar séu sameign þjóðarinnar. Hins vegar hefir núverandi sjávarútvegsráðherra, á síðasta þingi, lagt fram frumvarp til breytinga á lögum um fiskveiðistjórnun, þar sem hann hefir bætt gráu ofan á svart með því að festa í sessi, í að minnsta kosti 20 ár, forréttindi þeirra kvótagreifa, sem nú njóta þeirra. Þetta er ennþá alvarlegra mannréttindabrot, en samkvæmt núgildandi lögum, þar sem veiðiheimildum er nú aðeins úthlutað til eins árs í senn.
En þrátt fyrir allt þetta, þ. e. fullkomnar vanefndir íslenzka ríkisins á úrskurði mannréttindanefndarinnar frá 24. október 2007, hefir hið ótrúlega gerzt. Mannréttindanefnd Sameinuðu þjóðanna hefir í bréfi, dags. 29. maí 2012, til fastafulltrúa Íslands hjá Sameinuðu þjóðunum í Genf tilkynnt, að hún hafi ákveðið að loka málinu í ljósi þess, að stjórnvöld hafi brugðizt með ásættanlegum hætti, að hluta til, við tilmælum mannréttindanefndarinnar. (Á ensku: „The Committee decided, in light of the measures taken so far by the State party to give effect to the Committee's Views, not to examine the case any further under the follow-up procedure, with a note of a partly satisfactory implementation of its recommendation.“)
Þessi ákvörðun mannréttindanefndarinnar er óskiljanleg með öllu. Ég þurfti að láta segja mér hana þrisvar, eins og Njáli forðum. Varð ég fyrst undrandi en síðar hneykslaður. Ákvörðun þessi stríðir gegn siðfræði, lögfræði, rökfræði og grunnreglum réttarfars. Gegn siðfræði vegna þess, að nefndin hafði í úrskurði sínum slegið því föstu, að kvótakerfið væri ósanngjarnt, en sanngirni er grundvallaratriði í siðfræði. Gegn lögfræði, þar eð nefndin hafði túlkað jafnréttisákvæði 26. gr. Mannréttindasáttmálans lögfræðilega á þann veg, að kvótakerfið bryti gegn því. Gegn rökfræði með því að loka kærumálinu án þess að fullnægt væri úrskurði mannréttindanefndarinnar, nema síður sé. Óljósar yfirlýsingar íslenzkra stjórnvalda um það, að þau muni hafa tilmæli nefndarinnar til hliðsjónar við heildstæða endurskoðun fiskveiðikerfisins eru marklausar, þar sem þær segja ekkert til um það í hverju sú endurskoðun verði fólgin, né hvenær hún eigi að fara fram. Dómstóll eða annar úrskurðaraðili vísar ekki máli frá, þótt stefndi, sem vanefnt hefir dómkröfurnar, gefi yfirlýsingu um það, að hann muni fullnægja kröfum stefnanda hugsanlega einhvern tímann í framtíðinni. Því brýtur þessi ákvörðun einnig í bága við grundvallarreglur réttarfars.
Samkvæmt 3. mgr. 2. gr. Alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi, sem Ísland er aðili að, skuldbindur sérhvert aðildarríki sig til, að maður, sem brotið hefir verið á, skuli fá raunhæfar úrbætur, enda þótt brotið hafi verið framið af mönnum, sem fara með stjórnvald. Mannréttindanefndin hefir úrskurðað um þetta. Það á að greiða kærendum skaðabætur og það á að breyta íslenzka fiskveiðistjórnunarkerfinu á þann veg, að það fullnægi ákvæðum 26. Sáttmálans um jafnrétti allra manna. Íslenzka ríkið hefir gert hvorugt. Samt sem áður lætur Mannréttindanefnd Sameinuðu þjóðanna þetta yfir sig ganga: „Lítið er geð guma“. Með þeirri ákvörðun að loka þessu kærumáli hefir Mannréttindanefndin lyppast niður og svert orðstír sinn með smánarlegum hætti. Bretar myndu segja: „Soiled their fame with shame.“
Höfundur er fyrrverandi hæstaréttarlögmaður.
Facebook
til baka Til baka
prenta Prenta grein
leit Leita í gagnasafni mbl.is
© Höfundaréttur

Hæstiréttur á réttri leið

Nauðsynlegt er að aflétta ofurtollum af hljóðritunar- og
hljómflutningstækjum. Á það hefur verið bent á þessum síðum að blindu fólki
sé mismunað. Sé keypt sérhannað afspilunartæki fyrir hljóðbækur sem
einnig er hægt að hljóðrita með, er tækið flokkað í ofurflokki og hið sama
gildir, ef hljóðritunarbúnaðinn vantar. Ef myndavél væri í tækinu gegndi allt
öðrru máli. Þá bæri tækið enga tolla, einungis virðisaukaskatt. Þessir
ofurtollar eru lagðir á þótt þessi sérhönnuðu "hljóðbókatæki" séu margfalt
dýrari en vejuleg tæki sem ætluð eru handa almenningi. Þá er það sjálfsögð
krafa á þessari samskipta- og tölvuöld, að hlustun sé ekki skattlögð með
þessum hætti.
Nokkur hópur fólks hér á landi á mikilla hagsmuna að gæta vegna ofurtolla á
hljóðritum. Hvergi á byggðu bóli í hinum vestræna heimi eru þeir ofurtollaðir
nema hér á landi. Nýlega tókst Tónastöðinni að fá ofurtolla á Zoom-
hljóðritumm fellda niður, þar sem fyrst og fremst væri um tæki að ræða, sem
tengjast kvikmyndavélum. En hvers eiga þá þeir að gjalda sem eingöngu
vinna með hljóð?
Nú þurfa stjórnvöld að taka á honum stóra sínum og aflétta þessari
mismunun.

Domkirkjan verður opin almenningi á sautjándanum

Í fyrra var greint frá því á þessum vettvangi, að almenningi hefði í fyrsta sinn verið meinaður aðgangur að guðsþjónustu í Dómkirkjunni í Reykjavík, sem háð er í upphafi þjóðhátíðar, þar sem menn minnast m.a. Jóns Sigurðssonar og stofnunar íslenska lýðveldisins.

 

Í dag var spurst fyrir um það hjá Alþingi, hvort almenningi yrði enn meinaður aðgangur og var því fyrst játað. Borið var við nauðsynlegri öryggisgæslu.

 

Skömmu síðar var hringt frá Alþingi og greint frá því að almenningi væri heimil seta á lofti kirkjunnar. Er þa framför frá því sem reyndist í fyrra.

 

 

Kosningaumræða á villigötum

Þessi pistill var fyrst birtur 6. júní. Vegna mistaka höfundar þurfti að breyta honum og er hann því birtur örlítið breyttur.

Ég ætlaði þennan pistil til birtingar á Eyjunni. Kerfi miðilsins er óaðgengilegt þeim, sem þurfa að nota skjálesara og er hann því birtur hér.

 

Þriðjudaginn 5. júní síðastliðinn birti Valgarður Guðjónsson pistil á Eyjunni um nauðsyn þess að kjósa tvisvar vegna þess hversu margir eru í framboði til embættis forseta Íslands. Stingur hann upp á eins konar forkosningum, sem auðvelda eiga fólki að taka afstöðu. Hætt er við að slík forkosning yrði hálfgerður skrípaleikur, ef hefðbundnum aðferðum yrði breytt og gerði vart meira gagn en þær skoðanakannanir, sem birtar verða.

 

Pistill Valgarðs.

 

Það er óþarft að kjósa tvisvar. Stjórnlagaþing var á algerum villigötum þegar það lagði fram tillögur um kosningar til embættis forseta Íslands. Með því að kjósa tvisvar, ef fleiri en tveir eru í framboði, , er alls ekki tryggt, að sá sem nær kjöri í seinni umferðinni, sé í raun sá, sem meirihluti þjóðarinnar vildi helst sem forseta.

 

Frá því að íslenska fjármálakerfið hrundi árið 2008 hefur talsverð umræða orðið um það manna á meðal hvernig haga beri kosningum. Þrátt fyrir áhuga á umbótum hefur hvert óhappið rekið annað. Má þar nefna kosningu til stjórnlagaþings, ákvörðun Alþingis um það hverjir skyldu ákærðir fyrir Landsdómi og nú síðast kjör biskups.

Stjórnvöld virðast ekki hafa áttað sig á því að unnt er að greiða þremur eða fleiri kostum atkvæði á þann hátt að ekki þurfi að kjósa tvisvar, fái enginn meirihluta atkvæða í fyrstu umferð. Full ástæða er til að stofnanir samfélagsins og félög skoði með hvaða hætti sé hægt að einfalda kosningu og atkvæðagreiðslu þannig að menn geti tjáð vilja sinn og tilteknir kostir verði ekki afgreiddir fyrirfram. Til þess hentar aðferð sem nefnist raðval og lýst er í bókinni „Lýðræði með raðvali og sjóðvali" eftir Björn S. Stefánsson.

Raðval hefur reynst auðvelt í framkvæmd. Aðferðin hefur þann ótvíræða kost að úrslit fást þótt þrír eða fleiri kostir séu í boði.

            Sem dæmi má nefna kosningu þar sem fjórir eru í framboði. Kjósendur geta þá raðað þeim að vild. Sá sem kjósandi vill greiða eindregið brautargengi fær þá þrjú stig og svo koll af kolli þannig að sá sem kjósandi vill síst fær þá ekkert stig.

            Samanlagður stigafjöldi ræður úrslitum. Þá er ekki víst að sá sem flestir velja í fyrsta sæti nái kjöri, því að annar maður getur fengið það mörg stig í annað sæti að þau ríði baggamuninn. Þannig eru nokkrar líkur til að úrslitin verði með öðrum hætti, sé einungis ein kosning viðhöfð í stað tveggja þar sem í seinna skipti verði kosið um tvo efstu frambjóðendurna. Kosningar þar sem krafist er tveggja atkvæðagreiðslna, þegar enginn frambjóðandi nær meirihluta, gefa þar að auki ekki alls kostar rétta mynd af vilja kjósenda þar sem þeir fá yfirleitt aðeins að velja einn kost hverju sinni og það getur haft afdrifarík áhrif á framhaldið.

            Nokkur reynsla er af raðvali hér á landi. Þegar menn hafa nýtt sér kosti þessarar aðferðar hefur hún reynst auðveld í framkvæmd og almenningur hefur ekki átt í neinum vandræðum með að tileinka sér hana.

Með raðvali er hægt að leggja ýmis álitamál í dóm kjósenda með öðrum hætti en tíðkast hér á landi þar sem tveimur kostum er yfirleitt stillt upp hvorum gegn öðrum.

Með raðvali aukast enn fremur líkurnar á því að sá sem flestir sætta sig við, verði valinn.

            Þá er rétt að geta þess að lokum að raðval er þess eðlis að auðvelt er að móta skýrar reglur um notkun aðferðarinnar innan stjórnkerfisins, sveitarfélaga og samtaka. Aðferðin greiðir ótvírætt fyrir lausn mála og dregur úr hættunni á flokkadráttum.

            Frekari upplýsingar eru á síðunni http://abcd.is.

Þá skal nefnt að bókin Lýðræði með raðvali og sjóðvali fæst nú sem rafbók á emma.is og itunes.

 

 

Er frjálsræðið fólgið í að lítilsvirða viðmælendur?

Vant er að sjá hvað Stöð tvö ætlaði sér með sjónvarpskappræðum frambjóðenda til embættis forseta Íslands. Þegar ákveðið var að hætta við að ræða eingöngu við þá frambjóðendur, sem virðast efstir samkvæmt skoðanakönnunum, var farin enn verri leið. Frambjóðendum var raðað samkvæmt meintum gæðum að áliti Stöðvar tvö. Flokkarnir voru tveir: Ari Trausti, Herdís, Andrea og Hannes (röðin er tilviljanakenndur útdráttur undirritaðs) í ruslflokki og Þóra og Ólafur í gæðaflokki.

Þðð r áhyggjuefni að jafn lýðræðiselskandi fólkr og Ólafur Ragnar Grímsson, forsetaframbjóðandi, Hannes Bjarnason, forsetaframbjóðandi, Þóra Arnórsdóttir, forsetaframbjóðandi og Herdís Þorgeirsdóttr, forsetaframbjóðadi, skyldu ekki styðja óskir Ara Trausta og Andreu, forsetaframbjóðenda. Fyrir vikið má ætla að nokkur breyting verði á fylgi frambjóðendana. Var það ef til vill ætlun starfsmanna Stöðvar tvö?

Það er svo margt sem bendir til afleitrar fjölmiðlunar um þessar mundir hér á landi. Stöð tvö sýndi og sannaði, svo að vart verður um villst í gærkvöld, að hluti starfsmanna og yfirstjórnar fjölmiðilsins er ekki þeim vanda vaxinn að stunda hlutlæga blaðamennsku. Það var hægur vandi að bregðast við óskum frambjóðendanna tveggja með sáraeinfaldri aðgerð. Jafnvel 6 ára gömul börn hefðu leyst vandann með þulunni "Ugla sat á kvisti" og öðrum viðlíka einföldum aðferðum. En þetta er sjálfsagt svo flókið, að blaðamenn, sem ímynda sér að flókin umræða skili mestum árangri og beri vitni um djúpstæða þekkingu blaðamannsins, þekkja ekki svo einfalda lausn sem að draga menn í dilka, þar sem ekki verður fyrirséð, hvar hver einstaklingur lendir. Stöð tvö hefur sannarlega fallið í áliti svo að eftir verður tekið.

Hvað mun Stöð 2 gera?

Æ sér gjöf til gjalda

Árni Jóhnsen er hugmyndaríkur og lætur sér fátt fyrir brjósti brenna. Almenningsálitið lætur hann sig einatt litlu skipta og fer sínu fram.

Nokkurt fjaðrafok hefur orðið vegna þeirrar ákvörðunar Árna að bjóða álfafjölskyldu til Vestmannaeyja. Gekk skólastjóri Álfaskólans jafnvel svo langt að halda því fram að þessi afskipti álfanna af högum fjölskyldunnar gætu kallað yfir hann ógæfu, eða svo mátti skilja orð Magnúsar Skarphéðinssonar á Rás tvö í dag.

Það er kunnara en frá þurfi að segja, sem hafa lesið íslenskar álfasögur, að álfar gjalda yfirleitt íku líkt í viðskiptum. Nú var Árni svo forsjáll að hafa með sér konu, sem sér álfa og getur haft samband við þá. Fyrir hennar tilstilli þágu álfarnir tilboð Árna um flutning þeirra og bústaðarins til eyja, enda vannst þá tvennt: þau gætu hafið fjárbúskap með huldufé og bústaðurinn fylgdi með. Fjölskyldan þurfti með öðrum orðum ekki að leita sér að nýju húsnæði.

Árni hefur staðið einstaklega vel að málinu. Þótt hann hafi gaman af þessu í aðra röndina sýnir þetta tiltæki þó að hann beri virðingu fyrir vissum leikreglum í samskiptum manna og hulinna vætta þessa lands. Slíkt er að virða og vafalítið er álfafjölskyldan þakklát honum fyrir þá hugulsemi að sinna málum þeirra svo vel sem raun ber vitni. Þar að auki kemst álfafjölskyldan nú í mun fegurra umhverfi en áður og nýtur betur þagnarinnar. Er því líklegt að hún gjaldi Árna og fjölskyldu hans greiðann og veiti honum í þeim málum, sem hún getur haft áhrif á.

Árni hefur verið þekktur að því að taka málstað þeirra sem hafa beðið skipbrot. Þarna forðaði hann heilli fjölskyldu frá því að bíða lægri hlut í samskiptum sínum við mannfólkið, eins og allt of oft hefur gerst.

Árna og álfunum er óskað giftusamrar sambúðar.

Orkuríkur fiðluleikur

fimmtudagskvöldið 10. maí síðastliðinn flutti Sinfóníuhljómsveit Íslands 1. fiðlukonsert Sjostakovitsjs og hljómkviðu Síbelíusar nr. 2. finnski hljómsveitarstjórinn Pietari Inkinen hélt á tónsprotanum og Sigrún Eðvaldsdóttir lék einleik.

Eins og hljómkviða Síbelíusar var leiðinleg áheyrnar og á köflum allt að svæfandi, þegar hún varð einna rómantískust, var leikur Sigrúnar hrífandi. Tónninn var þéttur og túlkunin bæði orkurík og mild, þegar það átti við. Að vísu gerðist eitthvað í 2. þætti, sem undirritaður kann ekki skýringu á.

Mér hefur ævinlega þótt 2. sinfónía Síbelíusar ósamstæður ruglingur með ómstríðum köflum, sem tónskáldið virtist ekki ráða við, en þess á milli mildum tónum sem gæla við eyrað. Ég gæti ímyndað mér að líkja mætti tónverkinu við vatn, þar sem skiptust á vakir og ískrapi, sem fólk þyrfti að sullast gegnum á árabáti. Annað veifið gengur róðurinn vel, en svom þyngist hann og veldur ræðurunum næstum því uppgjöf. Ræðararnir eru áheyrendur, en hljómsveitin vatnið og stjórnandinn vindurinn, sem hreyfir til íshroðann.

Ýmsir hafa fjallað um þessa tónleika og fær sigrún Eðvaldsdóttir sums staðar slæma dóma - óverðskuldaða dóma. Fróðlegt væri að vita hvers vegna gera þurfti hlé á flutningi verksins í öðrum þætti. Ég ræddi við eiginkonu mína um að annaðhvort hljómsveitin eða Sigrún hefðu farið fram úr sér og virðist ríkarður Örn Pálsson komast að svipaðri niðurstöðu í Morgunblaðinu í dag.

Íslenskir einleikarar fá of sjaldan tækifæri til að leika með sinfóníuhljómsveit Íslands. Við eigum marga tónlistarmenn sem geta mætavel státað af álíka snilld og ýmsir, sem sækja landsmenn heim og gæða þeim á list sinni. Sú staðreynd, að söngvarar og einleikarar fá hér fá tækifæri, getur sett mark sitt á leik þeirra.

Öllum getur orðið á í messunni og er það vandi allra listamanna á öllum tímum. Ástæðurnar geta verið jafnmismargar og tónleikarnir eða listamennirner eru margir. Ekki verður velt frekar vöngum yfir því, sem gerðist, en samleikur hljómsveitar og Sigrúnar var yfirleitt frábær. Af 8. bakk fyrir miðju virtist fiðlan vera í góðu jafnvægi við hljómsveitina, svo að fátítt er að heyra á tónleikum hérlendis.

Kona hverfur - nýtt listaverk í Útvarpsleikhúsinu

Hugurinn fyllist jafnan sælu, þegar stjórnendur Útvarpsleikhússins bera á borð nýtt, íslenskt leikrit, sem telst vera listaverk.

Í dag var fyrsta útvarpsleikrit Sigríðar Jónsdóttur, „Kona hverfur“ flutt á rás eitt. Leikritið fjallar um gamalt leyndarmál, sem flyst á milli kynslóða með óvæntum hætti.

Það vakti athygli að samtölin, sem voru milli tveggja kvenna, voru yfirleitt án víðóms. Hljóðmyndin var hins vegar öðru hverju í víðómi. Á einum stað í verkinu örlaði á því að hljóðmyndin yrði ofhlaðin, en þá þurfti hlustandinn að greina á milli þriggja radda. Tvær voru í miðjunni, en sú þriðja á vinstri rás.

Þegar upp var staðið frá því að hlusta á flutninginn, varð undirrituðum ljóst að þarna hafði orðið til lítið og áhrifamikið listaverk, sem telja verður á meðal hins besta sem íslenskt útvarpsleikhús hefur skapað á þessari öld. Eru höfundi og aðstandendum verksins fluttar einlægar hamingjuóskir.

Athyglisverður fyrirlestur um menningu smáþjóðar

Miðvikudaginn 25. þessa mánaðar hélt kínverskur fræðimaður, zhang Boy, prófessor við Tónlistarháskóla ríkisins í Beijing, fyrirlestur um tónlistararfleifð AWA-þjóðarinnar, sem býr í Yunnan-fylki í suðvestur-Kína. Zhang var hér á ferð ásamt nemanda sínu, ungri stúlku, sem vinnur að meistararitgerð um þjóðlega, íslenska tónlist.

Awa-menn eru um 350.000 og búa flestir þeirra innan kínversku landamæranna, en fámennur hópur býr í Burma.

Skrifað er um fyrirlesturinn á bloggi Kínversk-íslenska menningarfélagsins.

Réttlæti annars er ranglæti hins

Í þessu makalausa máli á hendur Geir H. Haarde, sem er nú til lykta leitt, virðist mega ætla að pólitískar skoðanir hafi laumað sér inn í meirihluta dómsins sem minnihluta, ef marka má orð Geirs, því að vafalítið hafa pólitískar skoðanir haft áhrif á minnihlutann úr því að þær laumuðu sér inn í meirihlutann. Það hefur verið siður hér á landi, að menn kvarti iðulega undan Hæstarétti, fari þeir halloka, enda verður að segjast sem er að hann var á árum áður allt að því pólitískur dómstóll Sjálfstæðisflokksins. Komu þar ýmsir andstæðingar flokksins hart niður og skeindust nokkuð. Hins vegar hefur Landsdómur farið mildum höndum um Geir, eins og væntamátti.

Málflutningur Sjálfstæðismanna hefur á undanförnum dögum borið þess nokkur merki að flokkurinn situr ekki við ríkisjötuna í sama mæli og áður. Þannig meinaði Óskar Magnússon, sem keypti Kerið í Grímsnesi fyrir nokkrum árum ásamt félögumsínum, forsætisráðherra Íslands að sýna erlendum gestum þetta skemmtilega náttúruundur. Skýringin var einföld. Hann og félagar hans kærðu sig hvorki um heimsóknir fulltrúa íslenskra né kínverska yfirvalda. Það var orðið. Íslensk yfirvöld eru um þessar mundir ekki í Sjálfstæðisflokknum og því ekki þóknanlegt að sýna þeim neinn sóma og gestum þeirra.

Pólitík í málinu að sögn Geirs