Aumasti skrípaleikur ráðuneytis mannréttinda og dómsmála

Í stað þess að niðurlægja blint eða sjónskert fólk og aðra þá sem þurfa aðstoð á kjörstað eru nú aðstoðarmenn þeirra niurlægðir. Á þessu og fyrra fyrirkomulagi er enginn mismunur, einungis bita en ekki fjár.

Hér með er skorað á alla þá kjósendur, sem málið snertir, að sitja heima á morgun og taka ekki þátt í þessum mannréttindaskrípaleik.

Eyðublöð fyrir aðstoðarmenn send kjörstjórnum

Margt er skrýtið í kýrhausnum

Af frétt Morgunblaðsins virðist mega skilja að aðstoðarmaður blinds manns þurfi að undirrita yfirlýsingu sem firri kjörstjórn ábyrgð á lögbroti og Róbert Marshall vill ekki breyta lögum degi fyrir kosningar. En nú á að breyta lögum um landsdóm eftir að ákveðið hefur verið að ákæra Geir Haarde.

Mikill er sómi þingsins.:) Óhamingju þess verður allt að vopni.

Blindir geta kosið leynilega

Brýtur nauðsyn lög?

Það er einkennilegt að Norðlendingum, öðrum Íslendingum fremur, skuli svona annt um skyldmenni sín. Í sumar var það meirihluti bæjarstjórnar Akureyrar en nú er það Jón Bjarnason, fyrrum skólastjóri á Hólum. Ráðherra hlýtur ævinlega að teljast vanhæfur þegar um erað ræða skyldulið hans og því er það hin versta ósvinna að skipa son sinn til þess að fara yfir jafnviðkvæmt mál og fiskveiðistjórnarkerfið. Í öðrum löndum en Íslandi yrði slíkur ráðherra að segja af sér.

Það kann að koma upp sú staða að ráðherra eða jafnvel forseti reyni að rétta ættingjum sínum hjálparhönd ef þeir eru í lífsháska staddir. En varla hefur það verið Bjarna Jónssyni nokkur lífsháski að fá ekki að fara yfir stjórn fiskveiða á Íslandi. Þessi gerningur föður hans getur hugsanlega valdið honum ómældum skaða og nóg er af traustum líffræðingum á Íslandi.

Í stórbokkaskap sínum veit ég að nokkur hópur meðalgreindra Íslendinga er farinn að efast um ályktunarhæfni og greind sumra ráðherra ríkisstjórnarinnar og annarra þingmanna.

Ráðherra ver ráðningu sonar síns

Velferðarvinstristjórnin hefur brugðist í málefnum fatlaðs fólks

Þetta kann að hljóma sem alhæfing. Því lengur sem ég velti þessu fyrir mér hefur mér orðið ljóst hve ótalmargt hefur farið úrskeiðis í málefnum fatlaðra vegna skeytingarleysis stjórnvalda og eru þá þingmenn ekki undanskildir.

Veturinn 2009 var útrúlegu púðri eytt í undirbúning breytingar á kosningalögum vegna fyrirhugaðs persóhukjörs. Þá gleymdi Alþingi gersamlega hagsmunum blindra og sjónskertra. Vakin var athygli á því og hefði sú athugasemd mátt vera höfundum frumvarpsins um kosningar til stjórnlagaþings kunn. Að minnsta kosti hefur einn höfundanna boðið sig fram til væntanlegs þings og hann viðst gersamlega hafa gleymt skyldum sínum í þessum efnum.

Fatlað fólk hefur axlað meiri byrðar vegna hrunsins en flestir þjóðfélagsþegnar aðrir. Að vísu minnist Stefán Ólafsson, prófessor, á það að kjaraskerðing lífeyrisþega hafi orðið minni en flestra þjóðfélagsþegna. Það er vegna þess að fatlað fólk átti ekki úr háum söðli að detta en munaði þó um það sem klipið var af því.

Nú ætla stjórnvöld að færa málefni fatlaðra yfir til sveitarfélaganna um áramótin. Margt orkar tvímælis í þeim efnum. Til dæmis hefur ekki verið gengið frá því hvernig eigi að tryggja jafnan rétt fatlaðs fólks til þjónustu innan sveitarfélaganna og má því ætla, eins og greint hefur verið frá á þessum síðum, að fólk flykkist til þeirra sveitarfélaga sem veita besta þjónustu. Það rifjast upp fyrir undirrituðum að vorið 1981 var haldinn fundur í félagsmiðstöðinni Árseli um þjónustu sveitarfélaga við fatlað fólk, en árið 1981 helguðu Sameinuðu þjóðirnar málefnum fatlaðra. Þá hrósaði einn sveitarstjórnarmaður sveitarfélags, sem var í mikilli sókn, sér af því að félagsmálastjórinn hefði einstakt lag á að koma fötluðu fólki af sér á önnur sveitarfélög og gott ef félagsmálastjórinn tók ekki undir þetta.

Það vantar fatlað fólk á Alþingi. Einkum á þetta við um hreyfihamlað fólk, blint fólk og þroskaheft. Enginn þingmaður hefur sinnt þessum málaflokkum öðrum fremur, ekki einu sinni þeir sem eru fatlaðir.

Vegna smæðar sinnar hafa hópar fatlaðra ekki afl til öflugrar hagsmunagæslu og heildarsamtök fatlaðra virðast liðónýt í þeim efnum um þessar mundir. Engin stjórnmálaflokkur sinnir þessum málaflokki öðrum betur, ekki einu sinni Vinstri grænir sem þjást þó afð miklum mannréttindahroka gagnvart öðrum en sjálfum sér. Helst má þó nefna Sjálfstæðisflokkinn sem gekk hvað harðast fram við að eyðileggja íslenska velferðarkerfið á 10. áratugnum og beitti til þess skósveinum sínum í Framsóknar- og Alþýðuflokki.

Verður Ögmundur kærður fyrir mannréttindabrot?

Því hefur heyrst fleygt að hópur fólks innan Blindrafélagsins íugi nú að kæra landskjörstjórn eða dómsmálaráðherra fyrir mannréttindabrot. Telja forsvarsmenn hópsins brotið á blindu og sjónskertu fólki með því að meina því að kjósa í einrúmi, en gert er ráð fyrir að fólk hafi með sér aðstoðarmann að eigin vali og að fulltrúi kjörstjórnar verði viðstaddur. Þar með telja forsvarsmenn hópsins að hvorki sé kosningin leynileg né fari fram í einrúmi. Vitað er að Bergvin Oddsson, félagsmaður í Blindrafélaginu, er á meðal þeirra sem hyggjast leggja fram kæruna, en hann er í framboði til stjórnlagaþings.

Bréf til skrifstofu Stjórnlagaþings

Í kvöld sendi ég eftirfarandi bréf til skrifstofu Stjórnlagaþings. Afrit bréfsins fengu umboðsmaður Alþingis, Blindrafélagið og Öryrkjabandalag Íslands.

Heiðraði móttakandi.

Ég undirritaður, Arnþór Helgason, kt. 0504522209, til heimilis að Tjarnarbóli 14, 170 Seltjarnarnesi, tek ekki þátt í kosningum til stjórnlagaþings sem eiga að fara fram 27. nóvember 2010.

Í rúma þrjá áratugi hafa sérstakar ráðstafanir verið gerðar til þess að blint og sjónskert fólk geti kosið til Alþingis og sveitarstjórna í einrúmi og án aðstoðar. Hið sama gildir um forsetakosningar.

Nú vill svo til að ekki hafa verið gerðar ráðstafanir til þess að þessi hópur geti neytt atkvæðisréttar síns með sama hætti og aðrir borgarar þessa lands. Því uni ég ekki og stendur sú ákvörðun mín að taka ekki þátt í atkvæðagreiðslunni nema breyting verði þar á.

Markmið stjórnlagaþings er og hlýtur að verða að efla mannréttindi hér á landi. Kosningar til þingsins bera því ekki vitni að hugað hafi verið að þeim þætti.

Virðingarfyllst,

Arnþór Helgason

[e-mail]

Símar: 5611703 8973766

Arnþór Helgason er fyrrum varaformaður Blindrafélagsins, formaður Öryrkjabandalags Íslands og framkvæmdastjóri þess.

Væntanlegar kosnigar til stjórnlagaþings - mannréttindabrot

Þjóðfundurinn 1851 var ráðgjafaþing og stjórnlagaþingið 2011 verður ráðgjafaþing. Konungur hafði tillögur þjóðfundarins 1851 að engu og líklegt er að nokkur hluti þingheims hafi talsvert við tillögur stjórnlagaþingsins að athuga. Því verða úrslitin vart ráðin þótt svo ólíklega takist til að eining náist um tillögur þingsins á meðal fulltrúa á stjórnlagaþinginu. Af þessari ástæðu hef ég ákveðið að fara ekki á kjörstað 27. nóvember.

Þá virðist mér gert ókleift að neyta atkvæðisréttar míns í einrúmi og lít ég á það sem nannréttindabrot. Hefðu menn haft dug í sér til þess að draga úr ójöfnuði við kosninguna hefði verið lafhægt að koma á rafrænni kosningu. Hún hefði nýst mun fleira fólki.

Sú aðferð, sem notuð er við kosninguna, þar sem á sjötta hundrað manns er í framboði, hlýtur að kalla á umræður um það hvort ekki eigi að beita öðrm aðferðum þegar gengið er til kosninga hér á landi. Ágætu vinur minn, sem er margvís, hefur látið sér fljúga í hug að breyta eigi reglum um þingkosningar og nota fremur slembiúrtak fremur en þá aðferð að veita stjórnmálaflokkum það umboð sem þeir hafa nú. Alþingi gæti vart versnað frá því sem nú er og sjálfsagt ekki orðið lakara en borgarstjórn Reykjavíkur. En hvorugur okkar er í framboði. Annar býr erlendis og hinum er meinuð þátttaka í kosningunum. Þar að auki er áhuginn á stjornlagaþinginu jafnlítilll og sumra ráðherra á umsókninni um aðild að Evrópusambandinu.

Árinni kennir illur ræðari

Ellert B. Schram, fyrrum þingmaður Sjálfstæðisflokksins og síðar Samfylkingarinnar, ritar grein í Fréttablaðið í fyrradag, 10. nóvember, til varnar Jóhönnu Sigurðardóttur. Telur hann þar upp ýmislegt henni og Steingrími Sigfússyni til varnaðar. Greinin er rituð að þekkingu og sanngirni sem er sjaldgæft nú á dögum.

Ellert gerir m.a. að umræðuefni hvernig flestir fjölmiðlar landsins hamast á ríkisstjórninni, hverju nafni sem þeir nefnast og gera hvað þeir geta til þess að hampa því sem miður fer.. Ellert bendir á að núverandi stjórnarflokkar hafi ekki borið ábyrgð á hruninu (Samfylkingin ekki nema að litlu leyti) heldur fáist þeir nú við það erfiða verkefni að rétta við þjóðarskútuna.

Í grein sinni minnist Ellert sérstaklega á einn ónefndan miðil sem fer hamförum í andstöðu sinni við ríkisstjórnina. Nefnir hann m.a. háðsglósur ritstjóra miðilsins í garð Jóhönnu Sigurðardóttur.

Þessi skrif miðilsins hafa að undanförnu verið til umræðu á meðal hóps sem ég umgengst. Ég hef ekki kannað stjórnmálaskoðanir þeirra sem hafa rætt málið, en veit þó að einhverjir styðja Sjálfstæðisflokkin, aðrir Vinstri græna og enn aðrir Samfylkinguna. Virðist það einróma álit þeirra sem tjá sig um málið að þessi tiltekni miðill sé kominn niður á götustrákastig í leiðaraskrifum sínum og að minnsta kosti sumir innan ritstjórnarinnar höndli vart annað en menntaskólakími.

Dr. Jakob Benediktsson sagði einu sinni frá samskiptum sínum við tvo vini, sem báðir eru rithöfundar, þekktir fjölmiðlamenn og hefur annar þeirra jafnvel fengist við stjórnmál. Hann sagði: "Þetta eru ekkert annað en götustrákar. Þeir tala og skrifa eins og götustrákar og allur málflutningur þeirra ber þeþví vitni að þeir séu götustrákar."

Það er sorglegt þegar menn vaxa ekki upp úr slíkum stráksskap. Það er dapurlegt til þess að vita að skrifum slíkra manna fylgir fátt uppbygglegt. Hæðnin, þótt hún geti verið beitt úr penna þeirra, verður marklaus því að sama síbyljan er endurtekin með ýmlsum tilbrigðum - síbylja sem ber vitni um þráhyggju og afturför.

Skjót viðbrögð

Forráðamenn Strætós brugðust vel við ábendingu minni og hefur mér verið tjáð að annmarki sá sem lýst var í fyrri færslu hafi nú verið lagfærður. Bergdís Eggertsdóttir, verkefnastjóri, lýsti fyrir mér hvernig breytingar eru gerðar á kerfinu Herdísi, en það er heiti leiðsagnarkerfisins, nefnt eftir Herdísi Hallvarðsdóttur, vandaðri sómakonu sem les upp nöfn biðstöðvanna.

Það er ánægjulegt þegar stofnanir og fyrirtæki bregðast við ábendingum notenda og til mikillar fyrirmyndar.

Unnið gegn framförum

Ég nýt þess að ferðast með strætisvögnum nær því á hverjum degi þessar mundir. Að undanförnu hefur hist þannig á að ég hef ekki lent í vagni nr. 13 með talandi leiðsögukerfi. Um daginn ferðaðist ég með einum vagninum og var þá kerfið svo lágt stillt að ógerningur var að heyra hvað Herdís sagði. Benti ég starfsmanni Strætós á þetta.

Í gær ferðaðist ég með þessum sama vagni (þekkti hann á ýmsu, þar á meðal vélarhljóðinu). Enn var leiðsögukerfið jafnlágt still og ekkert heyrðist. Ég hringdi aftur í Strætó og benti á þetta. Var mér afar vel tekið, nafn mitt og símanúmer skráð og úrbótum lofað.

Nokkru síðar komst ég að því að einhverjir farþegar hefðu kvartað undan leiðsögukerfinu, það truflaði þá og spillti fyrir þeim næðisstundinni í vagninum. Nú eru u.þ.b. 30 ár síðan hætt var að kalla upp biðstöðvar strætisvagna og mæltist sú breyting illa fyrir. Íslendingar hurfu frá þessum sið á meðan hann var efldur í nágrannalöndum okkar. Því glöddust margir þegar Strætó tilkynnti að nú væri unnið að því að setja upp slíkt kerfi í vögnum fyrirtækisins. Á Norðurlöndum og víðar um heim er þetta alþekktur siður og þar amast enginn við þessum tilkynningum.

Sé svo að starfsmenn Strætó láti undan kvörtunum síngjarnra einstaklinga er vandi á ferð. Þá ræður fyrirtækið ekki við að kallast almenningsfyrirtæki. Vonandi verður ráðin hér bragarbót á, því að vissulega er mikilvægt að menn geti nýtt sér þessa ágætu almenningsþjónustu.